Dost kar yağdırmaz umduğumuz dağlara vaelığıyla döndürür benliğimizi yemyeşil bahçelere bağlara

Aşk hem gül hem dikendir seven sevdiğinin gönlüne gül dikendir

Bu karşılaştırmadan sonra üzerinde tartışılabilinecek bir şey kalmadı sanki. Taraf değilseniz "ideoloji" kaybetmiş görünüyor. Peki bu böyleyse ideolojilerin nasıl oluyor da onca taraftarı olabiliyor?

Onu tanımamız çok da iyi olmadı, gördüğümüz her siyasetçi de onun özelliklerini arar ve zor beğenir olduk. Talih mi, talihsizlik mi bilmem... Bu halle evde kalırız biz...😊

Güzel bir öneri? Geliştirmeli ve bir projeye döndürmeli?

Ölümünün Üçüncü Yılında Yaşar Kemal Anısına 14 Ekim 1982 tarihinde Uluslararası Cino Del Duca ödül töreninde “İnsanın gücüne inanıyorum, sözün gücüne de bundan dolayı inanıyorum. Edebiyatımı bu gücün üstüne kurmaya çalıştım. Söz insanın kendisidir. İsterdim ki benim de yaptığım edebiyat bir sevinç, insanlığa bir aydınlık türküsü olsun. En acıda, işkencede bile ben insanın yaşama sonsuz bağlılığını, minnettarlığını gördüm. Söz adamı olmamdan mutluluk duydum.” diyen Türk edebiyatının çınarı Yaşar Kemal'i yitireli iki yıl oldu. O, yaşamı boyunca eserlerinde Türkçeyi büyük ustalıkla kullandı, pek çok ödül aldı, Nobel Edebiyat Ödülüne aday gösterildi. Gerçi ödülü ona vermediler ama o, okurlarının gönlüne taht kurarak en büyük ödülünü aldı. Biz de ölüm yıldönümünde Yaşar Kemal'i yaşamından kesitler ve dostlarının anlatılarıyla anmak istedik. Halk kızı ve halk oğlu Ahmet Altan Anlatıyor: Ben ergenliğe yeni adım atmış, belki de gereğinden fazla kitap okuyan, edebiyat konuşmaya meraklı ve itiraf edeyim ki kendini dünyanın merkezi sanan kibirli bir oğlan çocuğuydum. Konuşmalarım, tavırlarım Yaşar Kemal’i sinirlendirirdi bazen. Yaşar Kemal’le bir oyun oynamamış, böyle bir hatıraya sahip olmayan, o mahalledeki tek çocuk bendim sanırım. Kimi zaman ukalalıklarımla onu çok kızdırdığımda, o kocaman sesiyle küfür eder, “Kerime, halk kızı olduğu için gerçek insandır, sen ona benzememişsin” derdi. Annem gülerdi, “Sen o ite aldırma Yaşar” derdi. Annem Yaşar Kemal’i çok severdi, kardeşiymiş gibi davranırdı, sanırım öyle de hissederdi. Ben onların “halk kızı ve halk oğlu” olmalarıyla usulca dalga geçer ve Yaşar Kemal’i daha fazla kızdırırdım. Bizi hiç ayrı saymadılar Romanlarının ülkesi Çukurova'da, Van muhaciri ailesiyle roman gibi bir çocukluk geçiren Yaşar Kemal, ailesiyle köylüler arasındaki ilişkiyi yıllar sonra “Doğduğum bu Türkmen köyünde bizi Kürt diye hiç ayrı saymıyorlardı. Biz de kendimizi onlardan hiç ayırmıyorduk. Bütün köylülerle akraba gibiydik" diye anlatır... (devamı için )

Dost kar yağdırmaz umduğumuz dağlara döndürür benliğimizi yemyeşil bahçelere bağlara

Aşktır bizim güzelliğimiz çiçek açan özelliğimiz Öyle bir güç vardır ki onda saçımız sakalımız ağarsa bile geri gelir gençliğimiz