ŞEHİR VE ÇOCUK

"Eskişehir

her zaman içimde

serin bir sabah rüzgarı

düş renginde lapa lapa kar

her an çiseleyen yağmur

usulca bir gök kuşağı tepemde

göz kırpan bir günebakan

seyre daldığında akşamüstlerinde

sızıyı süzen merih gözlü Porsuk

her sabah yeniden uyanan şehir

hep yeni bir dost kalacak” demiştim

şimdi, Ali İsmail oldu ya

tüm sokakların birleşimi

tuzakla çiçeği kopartılan

nar tanesinin kırmızısıdır

şehrin sembolü artık

kan bulaşmış ekmek yemez bu şehrin halkı

"öldüm, vurmayın" haykırışı kuşatmayı yarmıştı!

evinizin önündeydi çığlığı kan revan içindeydi Ali yüz yüze geldiğinizde gözü gözünüz olmalıydı

çocuğun düşü şehrin vicdanın düşü artık

kırılan elleri lületaşına can veren

tezgahlarda ışık saçan işçilerin elleridir artık kanatılan gözleri uçmak için direnen

yaralı bir seçenin gözleri

parçalanan yüreği onun geçtiği yollardan izlerini incitmeden geçen

koca bir halkın yüreğidir

üniversitenin kampüsü,

amfileri, koridorları,

gülüşlerini yüzünden taşıran

Ali’nin gülüşleriyle var olacak

umuda can suyu olan Porsuk

sessizce dolaşılan kıyılarında

dövüşenlerin ve düşenlerin

ve

iyilerin mutlak kazanacağı şehrin

tanığı ve dostudur her daim

Ali İsmail oldu kentin adı

çok cesur olacak çocukları

çok yaşayacak şehir artık, çok!

görülecek hesap olacak elbet

elbet düğün bayramlar da olacak

annelerin isyanı rıza gösterdiğinde