ÇOCUKLUK ARKADAŞI

Mehmet ÇOBAN

*

---

Onunla, Yenişehir Sağlık Koleji’ne 1971 yılında beraber başlamıştık. Aynı sınıftaydık. Hemşeriydik. Ben İvrindi, O Gömeç’liydi. Annesi babası öğretmendi. Yakışıklı bir çocuktu. Edebiyat Öğretmenimiz Rahmetli Sıdıka Hanım, Fransızların ünlü aktörüne benzediği için Onu “Alain Delon” diye çağırırdı. En son askerde beraberdik. Benden bir sonraki tertipti. Onu bizim bölüğe aldırtmıştım. Ben önce terhis oldum. Bir daha da yüz yüze hiç görüşmedik. Yurt dışında yaşama özlemi vardı. Askerlikten sonra, Avustralya’da yaşayan bir Türk kızı ile evlenerek oraya yerleştiğini duymuştum. Ara sıra ortak arkadaşlarımızla bir araya geldiğimizde kulaklarını çınlatırdık.

İnsan insanın belleğinde, son görüştüğünüzdeki görüntüsü ile kalıyor. Oysa yıllar, bazılarımıza diğerlerinden daha acımasız davranıyor. Her geçen yıl senden bir şeyler alıp götürüyor. Yerine; beyazlaşan ve dökülen saçlar, alında zaman içinde derinleşen çizgiler, yüzde buruşukluklar, göz kapaklarının aşağıya düşmesi sonucu yumuklaşan gözler, göz altında morumsu torbacıklar bırakıyor. Tıpkı bende olduğu gibi. Ama ben bunlara aldırmıyorum, kendimle ve hayatla barışık yaşıyorum.

Geçenlerde bir grup okul arkadaşı Burhaniye’de buluştuk. Eskilerden konuşurken söz Avustralya’daki arkadaşımıza geldi. İçimizdeki arkadaşlardan biri, “bende telefonu var, istersen görüntülü arayalım” dedi. "Olur" dedim.

Telefon açıldığında, arayan arkadaşımızla aranan arkadaşımız kısa bir sohbet etti.

Arayan arkadaşımız, “bak sana kimi veriyorum?” diyerek telefonu bana uzattı. Yıllar sonra arkadaşım karşımdaydı. Saçları seyrekleşip beyazlasa da hala yakışıklıydı. Yaklaşıp bir dakika görüşmemize rağmen beni tanıyamadı. Adımı söylediğinde ilk tepkisi İngilizce oldu. “Oh my god”

Yüz ifadesi, “ Aman tanrım bu ne yaman dönüşüm, bu ne etkileyici çöküş” der gibiydi.

Benden ve ondan konuştuk. İki kızı varmış. Kızları evliymiş. Henüz torunu yokmuş.

Bendeki değişimin onda oluşturduğu hayret duygusu içinde, birbirimize esenlikler diledik.