YALNIZLIĞI KURCALAMAK

Yalnızlığı kurcalamak yerine onunla dost olmayı öğrenmeliydi insanlar. Şu dünyaya açılan tek pencereden dışarı bakmaya korkanlara pencerenin iki kanadından tutup sonsuzluğu ardına kadar açmak isterdim. Korkmadan bakın ey insanlar !! Sonsuzluk korkulacak bir karanlık değildir. Gün ve gece sonsuzluğu renkleriyle boyarlar. Gözlerinizin ruhunuza aracı olduğunu unutmayın.

Yalnızlığı hiç yalnız bırakmamıştı insanlar. Adı yalnız olmasına rağmen kendi başına kalamamıştı. İnsanlar bile fark edememişlerdi yalnızlığın onlara sunulmuş bir dostluk olduğunu. Yıldızlara geceye sessizliğe dalgalara gözyaşlarına hatta ölüme bile yalnızlığı arkadaş etmişlerdi. En iyi dostlarıydı aslında.

Kim bilir belki de ab-ı hayattan içmişti yalnızlık.

Ah Pera. İsmini bile silip attık lügatimizden. Ne senin isminden ne de sokaklarındaki rugan pabuçların ayak seslerinden eser kaldı. Yaşamın seninle olan bölümüne geç kaldım.

Seviyorum bu kenti ben her şeye rağmen. Bir anafor gibi çekiyor içine insanı. Her şeye rağmen de yalnızlık gizli. Kalabalığı sarmalayan da yalnızlık. Sokaklarında homelesslarının yalnızlığıyla benim yalnızlığım arasındaki farka rağmen seviyorum.

Doğduğum kenti de severdim her şeye rağmen. Oradaki her şeye rağmen de acılar gizli. Kalabalığa sarılanda acılar. Ve o kentin içinde Pera saklı. Peranın yalnızlığında ise eski yaşanmışlıklar. Yakamozları boğazın sularıyla cilveleştiği o kenti sevmemek mümkün mü? Peri masallarının koynunda uyuyan insanların mağrur kentini..

Kutlu kayanın parçalanması mıydı aynı yerde sabit kalamayışımın nedeni? Ya aynı anda yeryüzünün birçok yerinde olma isteğim. Ya benden önce yaşanmışlıkların sadece kitapların sayfalarında ve insanların sözlerinde kalıp da evrenin boşluğunda kaybolmuş olması. İncitiyor içimi o kahrolasıya yalnızlığın masumiyeti.

Güneşin doğduğu yöne doğru uyanmadı insanlar. Ölürlerken de karanlığı dost edindiler. Sonsuzluksa keşfedilmeyi bekledi hep.

Eylül 2012,

maviADA

SAYI:27

GÜZ 2012

*

Okumak için TIKLA