YALNIZ KALAN

I

Bu nasıl gitmedir

ardına bakmadan

ıssız sokaklara sırtını dönerek

gezinirken tek başına

kentlerin orta yerlerinde

kentlerin orta yerinde yalnızlığa aldırmadan

daha dünkü sızı taptaze iken

onu katlamanın da bedeli olacak

şuracıktaki yarına uğranacaktı oysa

ya saklı aşklar

hiç olmamış saymak istediğin hani

onları seslenecektin

arka sıralarına dizelerin

dizelerin geçtiğin yerlerin

ateş böcekleri olacak

vicdanla donanmış olanlar

sendeleten sancıyla doluyken

gecelerin uyunmaz mevsimindeyiz

kan ter içinde, kağıt kaleme sarılı elin

sabırsızsın belli, sabırsız akıp giden yıllara

söyle haydi! haykırarak

hangi bilinmeze yolculuktur

suskunluğu yırtarak bağıra çağıra gidilen

II

erken uyanmak

erken söylemek

sevdalara dalıp

baskınına uğramak hissizliğin

çekip gitmek midir

hiçbir keşke önünü kesemez artık

bilinmeze yolculukların. öyle mi

öyle, dağları yakarcasına öyle

şair ölünce yalnızlığı kimsesiz mi kalacak

kimsesiz sokaklarda el avuç buz kesiyor

el avuç binlerce sokak canıyla göz göze

gecenin ve gündüzün karanlığında

sızının koynuna sarılı tüm günahsızlar

ancak şiirler sıkışıyor aralarına sımsıcak

günahlarını bağırdıkça cellatlara

ayazda, salgında, işkencede, savaşta

boranlardan azgın sürgünlerde göz kırpıyor

düne bugünler için iz bıkanlar

nefesini dizelere bırakıyor giden

her giden erken gidiyor acımasızca

gözleri gözlerde asılı kalıyor. veda etmiyor

el sallamıyor

kalan düne, güne ve yarına çakılıp kalıyor

sonra

geride kalanlara kalıyor kahrı yenilecek

lekelerden arındırılacak zorlu hayat