AĞACIN ŞİİRİ

Yusuf AKSOY

*

Kökümle dalımla yaprağımla yemişimle nefes olduğum evren vefa bilmezlerle doldu düşmanlar çoğaldı

kalpleri ve zihinleri gibi kapkaraydı yüzleri gölgeme sığınıp sindiğinde iyiler ana toprak su hava ve aş olan ben yaralandım hayat azaldı

kırılan dallarımdan zevke bahis olan bedenimdeki yanıklardan kesiklerden sağ kalanları sürgün edilen dost canların ah’larından iyileşirse yaram dost ellerle buluşursa köküm yeniden tomurcuk olacak gülüşüm

işte o zaman yuvasından kaçamayan kaplumbağaları aramaya çıkarız arılara çiçekleri çağırırız sincaplara fındık dikeriz yeniden ve zeytin ağacı yan yana düşmana inat, sabah akşam