Stephane Mallarme

Deniz Meltemi *

Hayır yok tenden artık; hatmedildi kitaplar. Ah! Bi kaçsam! Bilirim, o mest kuşlara diyar, Bir akl'almaz köpükle göklerin arasında. Bir şey tutamaz gayrı, gözlerin aynasında Yanan bahçeler bile, bu deniz kokan gönlü; Tutamaz ne geceler, ne duran o hüzünlü Boş kâğıtlar üstüne eğilmiş kandil öyle; Tutamaz o çocuğunu emziren taze bile, Gidiyoruz! Kalk, gemi! Yalpanı vur şöyle bir, Ve sonra al bir günâ aleme doğru demir! Ümitten onca çekmiş sıkıntı şimdi, dersin, Hayır duasına mı kanmakta mendillerin? Belki de bu direkler, fırtınalara davet, Nâçar bir gün yığılır güverteye... Ne imdat, Ne görünürde ada ve ne kürek ne yelken; Ama sen geçme gine gemici türküsünden!

* Çeviri: Can Yücel Stephane Mallarme

Deniz Meltemi

*

Ten bitirdi hazlarını, tükendi kitap; Kaçsam, kaçsam uzaklara... Üstümde mehtap; Sanıyorum en güzeli mestoluşların Gökle engin arasında uçan kuşların. Kim tutacak denizlere bağlı bu gönlü? Ne gözlere gülümseyen bahçenin gülü, Ne sütbeyaz kâğıtlara aksi lambanın Ne dizinde yavrusunu emziren kadın. Gideceğim, güzel gemi haydi demir al, O ellere yelken aç ki sanılır masal... Bir üzüntü, küskün ama umutlarına İnanıyor mendillerin elvedasına. Belki deli rüzgârlara uyan direkler Karayelde bir kazaya baş eğecekler Ve görünmez olacaklar... Denizler derin Gönül, dinle türküsünü gemicilerin...

Çeviri: Kemalettin Kamu Stephane Mallarme

Deniz Meltemi

Bütün hazları tattım, kitapları okudum, Ah, kandırmadı; kaçmak, kurtulmak istiyorum. Bir başka köpükle gök arasında kuşlar Orada şimdi kim bilir ne kadar sarhoşlar? Deniz çekiyor, deniz, kim tutabilir beni? Gözlerde aksi yanan o eski bahçeler mi? Geceler! Mahzun ışığı mı yoksa lambanın Beyaz kâğıda vurur, korkar dokunamazsın; Ne o; ne de çocuğuna meme veren taze; Gideceğim, ey gemi, bilinmedik ellere. Demir al, sallayarak direklerini. Sızlar Yürek ümitle, ama sonra her şeyi anlar. Belki de fırtınaları çağıran direkler, Şu anda rüzgârla gelecek ölümü bekler, O zaman ne yelken, ne de ümit... ama sen yine Kalbim, gemicilerin şarkılarını dinle

Çeviri: Orhan Veli Kanık

Stephane Mallarme

Stéphane Mallarmé (18 Mart 1842, Paris - 9 Eylül 1898, Vulaines-sur-Seine), Fransız şair.

Sembolizm akımının öncülerinden Fransız şair Stéphane Mallarmé,

18 Mart 1842'de Paris'te doğdu, 9 Eylül 1898'de Paris yakınlarındaki Valvins'de yaşamını yitirdi.

Ortaöğrenimini yatılı olarak Sens Lisesi'nde yaptı. Edgar Allen Poe'yu anlamak için İngilizce öğrendi. 1863'te İngiltere'ye gitti ve İngilizce öğretimi dalında yeterlik belgesi aldı. Fransa'ya döndükten sonra Tournon Koleji'nde öğretmenliğe başladı. Bir süre Besançon ve Avignon'da yaşamını sürdürdüyse de 1871'de Paris'e döndü, 1895'te öğretmenlikten emekli oldu.

1880 yılından sonra Paris'te Roma Sokağı'ndaki evinde düzenlediği 'Salı Toplantıları' ile yaygın üne kavuştu. Yapıtlarında seçkin ve karmaşık anlatımı kullanan Mallarmé, şiirin gizem dolu olması gerektiğini savundu. Şiirlerini Art Libre'de yayımladı. Bir ara La Dernière Mode adlı dergi çıkardı. Paul Verlaine'in ölümünden sonra "şairler prensi" olarak anılan kapalı şiirin ustası Stéphane Mallarmé'yi Sartre, Fransız şairlerin en büyüğü olarak nitelemiştir. 19. yüzyıl Fransız şiirinde sembolizmin öncülerindendir. Mallarmé'ye göre kapalılık ve anlaşılmazlık şiirin özüdür. "Eski Tanrılar", "Saçmalar", "Koşuklar", ve "Düzyazılar" gibi yapıtları vardır.