SEVMEK İNSANLA BAŞLAR

İnsanız ya her şey, sevmek bile insanla başlar.

Hani o aşkla sevdiğin zamanları; deli divane olduğunu, bir bakışa, bir duruşa aşerdiğini hatırla. Ruhundaki o paslı kilit kırılmış, iyiye güzele dair ne varsa zincirlerinden boşanmıştır artık ve hiç olmadığın kadarsındır yaşamda... Gökyüzünü yeryüzüne kavuşturmak deseler, o bile ihtimal dahilinde.

Çiçeklerin hepsini, ağaçları, hayvanları ve tüm yaratılmışları bir başka görmeye başlarsın, açılmıştır üçüncü gözün...Kutlayıp kutsamalısın kendini. Her şeyi bir başka dilde sevmeye adanmıştır yüreğin; aritmetiği yoktur, denklem kuranlarınki bilimsel içerik giydirilmiş, makro boyutta birer palavra.

Artık sen duaları, dilekleri, ağzından çıktığı an makbul, kutsanmış bir varlıksın. İnsan ancak böyle sevebildiğinde başlar güneş kara bulutları yırtmaya, azgın fırtınalardan sıyrılmaya ve nihayet güz dallarına, kış ayazını bitimsiz baharlarla kuşatmaya. Zalimin zulmü olsa ve dimdik karşında dursa, tepeden tırnağa isyan kesilirsin ve tereddütsüz, hiç olmadığın kadar İNSAN!

Hadi sev!

*