SAVAŞMA

bombalar patlarken

gün yarıldı orta yerinden

orta yerinden tutulan ekmek

düştü yere iki parça oldu

patlama seslerine karşı çığlıklar

tümden kararttı günü

saçları tutuşan toprak

şaştı kaldı alevle sarılı kara güne

kimsesiz oldu düşen coğrafya

hani Hiroşima’dan sonra

yanmayacaktı hiçbir can

Vietnam düşmediğinde özgürdü dünya

Balkanların kolu bacağı kesildiğinde

‘savaş bir daha asla’ idi

orta doğu barışın doğu pınarıydı

ölüme koşan sürgünler utançtı hani

konuşsun susan tüm diller artık

hesap görülene kadar öldürenden

karın rengi kara ve kan olacak

en çok çocuklar ve kuşlar korktu

kuşlar öldü ilkin, kimse görmedi

ve ilkin çocuklar haykırdı Odesa’dan

-biz savaş istemiyoruz, diye

görünmez hızda patlayan silahlar

kanattı gezegenin her yerini

mutlu olmuştur tetiği yapan ve çektiren eller

sarayları, şatoları, katedralleri şölendedir

kan dolu kadehlerin biri boşalıp biri doluyordur

silahlı silahsız herkes öldü, ölüyor

çocukların şaşkın gözleri yaşla doldu

gözleri yaşla dolan çocuklar vuruldu

iki yakanın çocukları öldü

çocukları ölen iki yakanın

en çok annelerinin kalbi parçalandı

en çok anneler öldü, öldürüldü

bir de havada kanadı yanan kuşlar

yerde savaşın kanlı dilini bilmeyen canlar

ey, ölümü pazar edenler

annelerin dinmez çığlığı

kan bentlerinizi yıkacak

ve eritecek tüm kasalarınızı

barışa dek susmayacak dilleri

yoksa nasıl büyüyecek çocuklar

kolu bacağı kopan canlar nasıl koşacak

nasıl kımıldayacak börtü böcekler

kuşlar nasıl uçacak yanarken gökler

ormanlar nasıl yeniden doğacak

nasıl bakacak bu gözler aynalara