REN’LE DERTLEŞME

Gelip geçenleri çok olur kıyılarından

bedenindeki ağır yükünü kimse bilmez

kimse bilmez nefesten olduğunu

kana kana içilen hayat olduğunu

liman liman dolaşır ağrılarıyla

kirlenirken yaşam verdikleri

ahde vefa salt vicdana dairdir

bilinmez!

kalbe ilaç gibi gelirdi

Lorelei’ın çılgınca şarkıları

Main ve Ren’in suları kucaklaştığında

nehre saygı çağrısıydı belki şarkılar

saygıyı ganimet-i talan bilenler

arzularının kurbanı oldular

suyun bilinmez derinliklerinde

beton ve metal duvarlarla kuşatılan nehir

çağlayan hırsını yeniyor

durgun akıyor o vakte kadar

balıklarının tümden öldüğü vakit

yerin ulaşılmaz dibine gizlenecektir

dolaşır Ren orta yerinde Almanya’nın

bir uçtan bir ucuna hayat verir

derin vadileri de aşarak düzler ovaları

yeşile bezer gözün aldığı muhtaç yerleri

kıyılarında babam da dolaşırdı

kâh coşar kâh susarak dolaşırdı

düşlerine küskün

memlekte hasret

anaya babaya ve kardeşe hasret

umuda yine de hep dosttu

gülerdi sessizce çocukları anlatırken

bu gittiğimde aradım babamın izlerini

Ren’e saygıyla seslendim

babamı tanıyorsun diye

yokluğunun sızısını duydu mu bilemem

ama daha bir durgun oldu suları

durdu sonra, sustu nehir

griye döndü hava birden

nehre bakan gözlerim ıslandı

karardı gün durup dururken

gün ortası karanlık oldu babası gidene

yarım yüzyıl komşu oldu babam Ren’e

hiç incitmedi suyu ve hayat verdiklerini

nehir çok sadık bir dostunu yitirdi

izi izini bilenlerce hep takipte olacak