ORTA YERİNDE HAYATIN

İşte kasım da yine orta yerde

güneşin ve toprağın tüm renkleri gizli olan

ağaçların nazlı süsleri de orta yerde yine

doğanın döngüsü sonsuzdur, biliriz

bilmeyenler karanlığa saklanır hep

akşamüstleri beklendik saatlerde

babasını arayan çocukların

isyan sesleri göğün en yükseğine doğru

tüm yaprakları uçuruyor yine

ta ki yer utancını yenene kadar

Türküler bayrak yapmış

babasının suretini

babasının suretini ebem kuşağı renklerine boyamış

sımsıcak hasreti yener mi bilinmez

ama sızıyı azaltsın istediği renklere

Alaz büyüdü babasına uçurtma yapıyor

uçurtma koskocaman göğü kaplıyor

evlatlarının düşü onu kucaklarken

baba gülümsüyor susarak

esir alınıp kan revan halinden öncekine benziyor

gözü kara, kaşı kara, bıyıkları kara, kara saçları

ve yüzü

buğday tarlalarına düşen güneşe benziyor

kızları babaya sarılıyor sımsıkı

kasımdan önceki ve sonraki aylar boyunca

dokunamadıkları ancak

gözlerini gözlerinden hiç ayırmadıkları babaya

bütün evreni kollarına sığdırır gibi sımsıkı

geceye direnen vakitlerde

kuzeyin, masal zannedilen yurtlarından

yeşile duran yükseklerden hani

esintilerle şarkılar geliyor duyabilene

duyabilene, acıya direnebilene

masallar az ve vız gelir

mutlak yaşamaya inanır onlar

gülüşleri soldurmak isteyenlere karşı

har an barikatta olur şafak rengindeki yüreği ile

babası elinden alınan evlatlarız hepimiz

hepimiz sabaha uykusuzuz

biliyoruz ki tek başımıza değiliz

karanlık dağılana, zulüm bitene dek