Müzik Ruhun Gıdasıymış

Nurten B. AKSOY

*

Müzik sevgisinin insanlara genlerinden geçtiğine inanıyorum. Ailemin büyüklerinden öğrendiğim kadarıyla dedem, yani annemin babası Girit'teyken çok güzel keman çalarmış, düğünlerde sanatçılara eşlik edermiş kemanıyla. "Mübadeleden" sonra da Erdek'te devam etmiş keman çalmaya. Tabii ben dedemi hiç görmedim, bunlar duyduklarım; ama annemin o içli ve güzel sesiyle söylediği şarkılar hâlâ kulaklarımdadır. "Kapıldım gidiyorum bahtımın rüzgarına" şarkısını okurken gözleri dolardı hep, sanki acılarla dolu yaşamını anlatırdı şarkıyı söylerken... Ve sonra hepimiz şarkıdaki gibi bir rüzgara tutulduk, savrulduk bir yerlere...

İlkokul yıllarımda hep okul korosuna seçilirdim; vatan, bayrak sevgisini anlatan çocuk şarkıları okurduk büyük coşkuyla. Sonra ortaokul ve ergenlik yıllarında romantik şarkılar mırıldandık plakların eşliğinde Sezen Aksu'dan, Nilüfer'den, Berkant'tan...

Üniversiteye başladığımda belki de edebiyat okumamın etkisiyle Türk Müziğine yöneldi ilgi ve sevgim. Türkülerden şarkılara, ilahilere her tür müziği büyük bir zevkle dinler ve mırıldanır oldum. Arkadaşların evinde toplanır kanunlar, udlar eşliğinde klasik şarkılar söylerdik Dede Efendi'den, Hacı Arif Bey'den ve Münir Nurettin'den...

Yetmişli yıllarda Edebiyat Fakültesi öğrencilerinin adeta ikinci mekanı olan Kubbealtı Cemiyetinin bir korosu vardı. Haftanın belli günlerinde bu koroya ben de katılırdım pek çok arkadaşımla, Allah ömürler versin Yusuf Ömürlü hocamız çalıştırırdı bizi. Ne büyük bir zevk ve şevkle söylerdik şarkılarımızı...

Sonra yıllar geçti, müzik ve edebiyat sevdalısı bir adamla evlendim. İnce ruhlu, şair ve musikişinas... Yeni evimizin her yanı o dönemin pek moda olan 78'lik ve 33'lük plaklarıyla doluydu. Ama dikkatimi çeken bir şey vardı ki ilk zamanlar az da olsa kıskançlık duymama neden olmuştu. Evdeki plakların büyük kısmı Serap Mutlu Akbulut'a ait plaklardı ve evin baş köşesinde de sanatçının, eşimin adına imzaladığı çok güzel bir fotoğrafı duruyordu.

Ve bir gün, o dönemde TRT Antalya Radyosu Müdürü olan eşim, Serap Mutlu Akbulut'un bir konser için Antalya'ya geleceğini müjdeledi büyük bir coşkuyla. Aslında için için kıskansam da çok merak ediyordum bu güzel insanı ve nihayet konser öncesi tanıştık kendisiyle. Öylesine zarif, güzel ve sıcak kanlı bir insandı ki Serap hanım, görür görmez kendisini sevmiş ve içimdeki kıskançlık duygusu da yok olmuştu.

Sonra köprülerin altından çok sular geçti; acı tatlı bir sürü şey yaşandı, ama benim müzik aşkım hiç bitmedi. Evde, okulda bazen sokaklarda, parklarda hep sevdiğim şarkıları dinledim ve mırıldandım kendi kendime.

2005 yılında Antalya'dan İstanbul'a geldiğimizde radyoda TRT'nin TSM Gençlik Korosuna sınavla öğrenci alınacağını duydum. Çocukluğundan beri bir müzik sevdalısı olan ve gitar çalan oğlum Emir'i sınavlara girmesi için teşvik ettim. Emir sınavı kazandı ve koro çalışmalarına başladı TRT'de. İşin en ilginç ve güzel yanıysa Koro şefleri Serap Mutlu Akbulut'tu, yıllar sonra tekrar karşılaşmış ve sarılmıştık birbirimize.

Emir TRT'ye devam ederken bu arada ben de Cenan Vakfı Türk Sanat Müziği korosuna katılmaya başladım. Büyük bir zevkle devam ettiğim koroyu evime çok uzak olduğu için iki yıl sonunda bırakmak zorunda kaldım. Aslında yeni bir arayış içindeydim, ama çevremdeki Türk Sanat Müziği korolarının hiçbiri içime sinmiyordu bir türlü.

Ve sonra bir gün, sosyal medyada gördüğüm bir duyuruyla yüreğim hop etti. Serap Mutlu Akbulut evime çok yakın olan Caddebostan'da koro çalışmaları yapıyordu. Hemen gidip kaydoldum ve sevgili hocamla yollarımız bir kez daha kesişti yıllar sonra.

Emir'le birlikte üç yıl devam ettiğim korodan, taşındığım yeni evime uzak olduğu içim üzülerek ayrılmak zorunda kaldım ne yazık ki. Ama sevgili Serap hocamla dostluğumuz ve görüşmelerimiz hep devam ediyor. Bu vesileyle kendisine sağlıklı ve mutlu uzun ömürler diliyorum.

Aslında müzik tutkumu anlatmak için başlamıştım yazmaya; ama nereden nerelere geldim. Evet müziği hala çok seviyorum ve şu sıkıntılı günlerimizde ruhumuza huzur verecek en iyi ilaç olduğuna inanıyorum