Küsme Kendine

Yusuf AKSOY

*

İşte yine buluşuyoruz

ayaklarımız havada

ellerimiz boşta kalarak

sakın ha küsme kendine

ama küsersen

İsa’ya

Musa’ya küs

küsme kaderine

sana el açtıran zavallılara küs

çanlar kimin için çalar hala

ağlama duvarlarında –ağlatan- niye ağlar

minareler neden aşağıya bakmaz

kaosu kim getirdi dünyamıza

tufanda kalan yine haram bilmezler

ağlar gibi yapanın duvarının ardı yok!

cami avlusunda döner durur evsiz yurtsuzlar

kapıları ağır mı ağır kilisenin ve ötekinin

dokununca lekeden arınmaz eller

kağıt olur sırça köşklere açılır

kapılar ateşten, külü dışarı dökülür

dumanı ise avlu dışına savrulur

evliyaların sarığı olur sarmalar

yere serilerek üzerinde tepinilenleri

rüyaya yatacak yer yok bu yıl da

bizim nefes aldığımız yeşil alev alev

kanatsızlar kül, kanatlılar yaralı

hudutlarda dikenli teller

yakıyor ateşler ayaklarını

ekmek su ve barışa dair çığlıkların

ha bir de salgın

sıradaki kim bilinmeden

salıp duruyor gelinmez yollara

az da olsak biliyoruz

sen gecenin ardında ışıl ışılsın

yeniden rüyalara yatacağız

ardından koşmayı öğrenemediğimiz

olsun gel sen yine de

belki bir fazla uyanırız

rüyasına doyamadığımız yeni güne