Kibele

İbrahim TIĞ

*

adınla başlayan şehirleri yaktım, bir çeşmeydi zaman

akşam pencereye yapışırdı, kaç kez ölüp dirildim

kendi nar ağacımı kendim suluyorum

gün ve göğ toplayan baharımdın çocukça

deniz girmiş aramıza ölmüş bir gemiyi anlatan gazel

yoruldum bir hüznün rahmine düşmekten

oysa hep yalnızlıklar örter geceyi

sadece hatırlamak ölmeyecek olanı

insan hep kalp taşımalı cebinde yoksa ağlar

Kibele gecemiz, fondip meydan sevenlerindir

kendine mukayyet ol, kim sorun eder rakıda suyu

nereden başlasak ağır bir fahişenin ahı çıkıyor