KARADENİZ DİNMEZ

Tuzaklar örüldü aydınlığın yollarına

eşitsiz savaşı gördü denizde martılar

kanat çırpmasınlar diye kovuldular

vuruldular belki uykularında arkadan

deniz durmadı, görünce eşkâli bilinenleri

devleşti yerinde duramaz kıpkızıl bir at gibi

vurdu duvarlarına dizgini koparan hınçla

derin uykularında esir kent ve köylerin

Tepeden tırnağa kuşanmışlardı umut ile

yaratanlar adına ne varsa hürriyetten yana

Düşmanı uzakta sandılar, silahları yoktu

hiçe saydılar yaralı bedenlerini ve ölümü

çömlekçi limanında en önde Mustafa Suphi

on beş yoldaş, on beş binlik koro oldu birden

haykırdılar iki mavilik arasında en gür sesle

ölümüne yola çıktıkları şanlı sınıfın marşını

Boğuldu, hançerlendi Suphi ve on dört yoldaşı

hançerledi düşman kurtuluşun kalbini orta yerde

kanadı Anadolu Karadeniz'den dört bir yana

sönse de çoban ateşleri karanlık pusuyla bir vakit

kıvılcımı sarmıştır harman yerlerinden fabrikalara

gördü tarihi yazan, tanıklık ettiği büyük isyana

-on beşler döğüştü ölümüne, yendi düşmanı-

-O yıllarda Trabzon Çömlekçi-

Ah! Maria

hürriyet için dövüşülecek tüm yerleri vatan bildin

saçlarında kızıl güllerle, mitralyöz yüreğinle geldin

bitsin istedin ayaklar altındaki hayatı, nerede olursa

dağladılar yaralarını sabahın sesinden korkanlar

haykırdın, çığlık attın Odessa’da duyulsun istedin

teslim olamayan direncin sesini. Duymadılar!

Duymadık! Kalbimiz kurudu kanadıkça yaraların

kalbindeki on beş hançer, saplı kaldı sırtında sınıfın!

Emri alanlar kana boyadı seher vaktini

emri verenler canını aldı görev alanların

arkalarında saklandıkları cellatlarının

bilinmez, bulunmaz sandıkları saraylarında

Buğday sarısı yazların nasırlı elleri

kar tanesi sabahların yorulmayan yüzleri

bilimi kuşanan kızlarımız, oğullarımız

ve kadınlar, yeni dünyanın barikatları

unutmaz asla!

unutmaz asla kan revan içindeki Karadeniz’i

ve

eşitsiz savaşı daha nice sürecek olan

halaylara duran sevdanın günlerini

uzun, zahmetli ve vazgeçilmez günleri