İNSANLAR İNSANCIKLAR

MEHMET ÇOBAN

*

Necati Cumalı’nın dediği gibi: İnsanoğlu çeşit çeşit, beş parmağın beşi bir mi?

Kimi Cevdet Kudret gibi: “Bir küçük, küçücük bir ev ve onu parasız pulsuz da sevecek bir eş” özlemindedir.

Kimi Cahit Sıtkı Gibi: Hayatın meyhanesinde, kerhanesinde aradığını bulamamıştır. Her gece yatağının soğuk olmasından yakınmaktadır.

Kiminin Nazım Hikmet gibi: Memleket özlemi içine işlemiştir. İstanbul’a Gülhane Parkındaki Bir ceviz ağacının gözleri ile bakmaktadır.

Kimi Bedri Rahmi gibi: “En azından üç dil bileceksin, en azından üç dilde ana avrat dümdüz gideceksin” der.

Kimi Ümit Yaşar gibi: Kendini Kör kuyularda merdivensiz bırakılmış gibi çaresiz hisseder.

Kimi Daimi gibi: “Bu da gelir bu da geçer ağlama” der.

Kimi Godot’yu bekler

Kimi Mehdi’yi bekler

Kimi zengin olmayı bekler

Kimi kariyer sahibi olmayı bekler

Kimi evlenmek ister evlenemez

Kimi boşanmak ister boşanamaz.

Kimi insanca yaşamak ister yaşayamaz

Kimi ölmeyi bekler

Kimi rıhtımda, ufukta belirecek bir gemi bekler, bilmez ki o gemi hiç bir zaman gelmeyecektir.

Kimi cennetine kavuşmak için, “kıldan ince, kılıçtan keskin” köprülerden geçmeye çalışır.

Kimi, kalabalıklar içinde tek başınadır. Yalnızlıkların kuytusuna sığınır.

Galiba aslolan “insan olmak” ve insan kalabilmektir.