İKİ YABANCI

Hani şairin "Yaş otuz beş yolun yarısı eder" dediği yaş var ya, işte o yaşı tamamlamaya 3-4 yıl kaldı. Yani yaş kemale erdi... Ha bizim yolun yarısı kaçtır, tabii ki onu bilmek mümkün değil...

Neyse bu faslı bir kenara bırakalım ve şöyle bir bakalım geriye. O insanın başında kavak yellerinin estiği, hormonların harıl harıl çalıştığı, şimdilerde düşünüp ah vah ettiğimiz yaşlara...

Sevdiğimizin gözümüzde bambaşka göründüğü, aşık olduğumuz, evlilik hayalleri kurduğumuz insanı yere göğe koyamadığımız, uğruna ölümü bile göze aldığımız demler...

"Artiz gibi" olmasak da kendi çapımızda güzel ya da yakışıklı olduğumuz zamanlar... Sevdiğimizin gözünde ya bir Leyla, bir Şirin, bir Jülyet ya da bir Mecnun, bir Ferhat, bir Romeo'yduk hepimiz. Birbirimizin uğruna neler feda etmemiştik ki...Kimimiz ailesini karşısına almış, kimimiz okulunu terk etmiş, kimimiz yataklara düşmüş ama sonunda muradımıza ermiş, sıcacık bir yuva kurmuştuk sevdiceğimizle...

Mutlu mu mutlu; el ele, göz göze geçen evliliğin ilk yılları, bir başka deyişle rüzgar gibi geçen yıllar... Sonra, sonra çocuklarla, işle, güçle çoğalan gaileler, yorgun günler, uykusuz geceler, azalan vakitler...

Hala genç, güzel, yakışıklı, sağlıklı ve sevgi dolusun, ama zamana yetişemiyor ayak uyduramıyorsun bir türlü. O "yolun yarısı" denen en güzel yıllar bir hay huyun içinde koşuşturmayla geçip gidiyor... Yüzündeki çizgiler, saçlarındaki aklar artmaya başladıkça çevrendekilerin de sana ihtiyaçları azalmaya başlıyor zamanla.

Çocuklar büyüyor, işler yoluna giriyor, taşlar yerine oturuyor ve bir de bakıyorsun o bir zamanlar birlikte olmak için her şeyi göze aldığınla baş başa kalmışsın... Ama o da ne, bu benim bir zamanlar sevdiğim kişi mi, diye düşünmeye başlıyorsun... Sanki aynı evi paylaşan, aynı havayı soluyan iki yabancısın artık... Ya sudan sebeplerle sürekli didişiyorsun o uğruna nelerini feda ettiğin kişiyle ya da derin bir suskunluğa bürünüyorsun. Belki de içinden bir şarkı mırıldanıyorsun sessizce: "Neydi, ne oldu halim/ Çektiklerim vebalim..."