İnsanı Tanımak Zor

Babam derdi ki:

Oğlum bu yaşa geldim, yazık ki insanları tanıyamadım.

Dost bildiğimiz, sevip saydığımız, alkışladığımız, tanıdığımızı sandığımız insanlar,

güvenimizi sarsıyor, şaşırtıyor, utandırıyor, hayal kırıklığına uğratıyorlar.

Kavak yaprağı gibi her tarafa dönenleri, kimin kayığına binerse onun türküsünü söyleyenleri tanımak zor.

Göz önünde olanlar, örnek olunca fırdöndülüğe

Darbe vuruluyor güvenirliğe.

İnsanın karası içinde

Görülemeyecek biçimde.

İnsan kavun değil ki koklayasın

Kıblesini doğru saptayasın.

Kırk yıllık Kani, bir anda, oluyor Yani. Bukalemun bile bu değişime ayak uyduramaz gibime.

Başımız döner

Bakarız kendimize.