AĞACIN ŞİİRİ

kimseler bilmezdi

zavallı insan da yoktu

önce tek köktüm belki

iki kollu cılız bir ağaçtım

sonra kendim olmak istedim

köklerim, dallarım çoğaldı

ben çoğaldım, hayat çoğaldı

altımda börtü, böcekler

üstümde kuşlar doldu

yer ve gök çok yalnızdı

yabandı insan

şakın ve mazlumdu

yaz, kış yurt oldum

her tükenişinde avareye

korunak oldum, örttüm onu

çok oluverdim çok sonra

mevsimlerce ayaza, ateşe, sele

ve

doğum sancılarından beter

sarsıntılara karşı direndim

direndim daha da çok oldum

tanrı ve tanrıca oldum

yüzlerce dost dilde

dillerde türkü oldum

yaprağım toprak

yemeyip uzattığım yemiş

süt oldu anne koynunda bebeğe

güldü tüm masum yüzler

bahar bayram oldu yokluk vakitleri

zaman geçti

örgütsüz oldu gün

yaban esir yabancılaşan beyin

gizil kötülüğünü kusup karanlığı çağırdıkça

kökümle

dalımla

yaprağımla

yemişimle

nefes olduğum evren

vefa bilmezle doldu

düşmanlar çoğaldı

kalpleri ve zihinleri gibi

kapkaraydı yüzleri

gölgeme sığınıp sindiğinde iyiler

ana

toprak

su

hava

ve

aş olan ben

yaralandım

hayat

azaldı

kırılan dallarımdan

zevke bahis olan bedenimdeki

yanıklardan

kesiklerden

sağ kalanları sürgün edilen

dost canların ah’larından

iyileşirse yaram

dost ellerle buluşursa köküm

yeniden tomurcuk olacak gülüşüm

işte o zaman

yuvasından kaçamayan

kaplumbağaları aramaya çıkarız

arılara çiçekleri çağırırız

sincaplara fındık direriz yeniden

ve zeytin ağacı yan yana

düşmanlara inat, sabah akşam

dağılsın karanlık

yağmur yağsın artık

yeşile dönsün damarlarımdaki hüzün