KUL

Mehmet ÇOBAN

*

Aaah ah!

Sevgili dostlar!

Siz benim neler yaşadığımı nereden bileceksiniz!

Anlatırsam belki fikir sahibi olabilirsiniz!

Bir ay kadar önceydi. Bir yakınımızın düğünü vardı. Bana bir takım elbise almaya karar verdik. Daha doğrusu eşim karar verdi.

Ünlü bir mağazaya girdik. Bizi güler yüzle karşıladılar.

Görevlilerden biri “size nasıl yardımcı olabilirim?” dedi.

Ben bir şey söylemeye çalışıyordum ki, eşim atıldı: “beye bir takım alacağız”. Görevli bizi takım elbiselerinin bulunduğu bölüme götürdü. “ Buyrun beğenin.”dedi

Rengini ve desenini gözüme kestirdiğim bir ürünle ilgilenmeye başladım ki; İlgilendiğimle kaldım. Eşimden uyarı geldi: “o takım sana olmaz!” Dedi. Çaresiz boyun eğdim. O başka ürünü göstererek: “Bunun 48/4 dropunu denesin” dedi. Kabine yöneldim. Takımı giydim. Sağıma soluma baktı. “alıyoruz” dedi.

Daha sonra, başka görevliye seslendi: “ 42 Numara beyaz gömlek, bir de şal desenli bir kravat getirir misiniz?”

Aldığımız ürünleri paketlettik. Parayı ödedik. Çıktık.

Ben mağazaya gelmesem de olacakmış..

Daha geçen hafta....

Evi temizledim. Ama nasıl temizlik?...

Yatak odasından salona kadar, her yeri süpürdüm. Paspasladım. Vitrinin, sehpaların, koltukların, televizyonun tozunu aldım.

İki dakika dinlenmek için oturdum. Bu arada kendimle hesaplaşmaya başladım:

Benim ağzımdan; “tamam aşkım, peki hayatım, elbette tatlım, emrin olur birtanem”den başka laf çıkmayacak mı? Hayır diyemeyecek miyim? Hayır.. hayır…hayır..

Aniden düşüncem bölündü; “Mehmet , Çamaşırlar yıkanacak”

Ağzımdan benim de beklemediğim bir “hayır” çıktı. Karşılık, sert bir şekilde “ ne dedin? ne dedin?” şeklinde geldi. Elim ayağıma dolaştı. Kurduğum cümledeki hayır sözcüğü yalakalaştı.

-Hayır! Önce bulaşıkları yıkacağım sonra çamaşırları….

İşte böyle!

Doğdum Allahın kulu oldum.

Okudum, meslek edindim devletin kulu oldum.

Evlendim hanımın kulu oldum.

Kulluk benim kaderim galiba!

*

*