ÇAĞ

Saklanalım çekirdeğimize

istesek de terk edemeyiz kendimizi.

Kendimle değil yalnızlığın en acısıylayım kabul

daha da acıklısı kafatasımın içi dışı

hırçın sefil ziyan

sanırdım ki bir ölünün ölçüsü kadardır

olasıya en büyük anlanmış

ki dünya bu cırlak ahenkle dönüyor değil

amma çıldırmış bu döngü çıldırmış!

çıldırmış bu çığır yaygısı altında

ölü kalanın uğursuz zar suratı

amma iki kan şelalesi, iki toprak bebesi

iki kalıntı gözüme gözüme

duruyor kor

duruyor zor

duruyor kalın

tüm bunlar daha mı hunhar

sanki içimizdeki aç canlıdan?

Çağlar üzerinden bakan solmuş bir sesin kendi

başına nedir ki dediği

koşar adım düş oluyorum

bağırıyorum gecikmiş bir günüm ben

kısık, kuru, sancılı.