Hayat Nedir Anne

Benim hiç sapanım olmadı anne,

Ne kuşları vurdum ne de kimsenin camını kırdım…

Çok uslu bir çocuk değildim ama,

Seni hiç kırmadım, hep boynumu kırdım.

Ben hayatım boyunca bir tek kendimi vurdum!

Suskun görünsem de fırtınalı ve mağrurdum anne.

Bir mızrak gibi, aynada hep dik durdum anne!

Ben sana hiçbir gün laf getirmedim, leke sürmedim…

Ama göğsümü çok hırpaladım, kalbimi çok yordum…

Ben hayatım boyunca, en çok kendimi sordum!

Benim hiç sevgilim olmadı anne,

Ne bir yuva kurdum ne bir gün şansım güldü…

Öpemeden bir bebeğin gidişini, tükendi gitti çağım…

Kimi yürekten sevdiysem, yüreğini başkasına böldü…

Bir muhabbet kuşum vardı, o da yalnızlıktan öldü.

Sen beni göğsünde hep acılarla mı soğurdun anne?

Yoksa evlat diye, koca bir taş mı doğurdun anne?

Eziyet değilim, zahmet değilim, musibet hiç değilim

Bir senin mi balına sinek kondu, söylesene!

Doğurdun da beni, ne ile yoğurdun anne?

Benim hiç hayalim olmadı anne…

Ne seni rahat ettirdim ne kendim ettim rahat…

Bir mutluluk fotoğrafı bile çektirmedi bu hayat.

Kaybolmuş bir anahtar kadar sahipsizim anne…

Ne omuzumda bir dost eli ne saçımda bir şefkat.

Say ki yollardan akan, şu faydasız çamurdum anne…

Say ki ıslanmaktım, üşümektim, say ki yağmurdum anne!

Bunca yıldır gözyaşlarını, hangi denizlere sakladın?

Oy ben öleyim, sen beni ne diye doğurdun anne?

Yusuf HAYÂLOĞLU