GİDERKEN

Giderken ağlamadım, mevsim değiştirdim sadece. Tir tir titreyen bir geceydim epey zaman, terleyip temmuz oldum, kurudum, benzi soluk bir güz sabahına evrildim sonra. Öylesine kurudum ki hazan yağmuru olmak istedim, ıslanmak... Gözlerimde gizli gizli yaş döküyordu biri ama o ben değildim. Giderken güçlüydüm çünkü. Maskelerini çıkarıp yüzüne çarptıklarım, ihanetini boynuna astıklarım, çıkarlarına çomak soktuklarım öylece bakakaldılar arkamdan. Öyle ki ben giderken tek kelime edemediler, dikişlemiştim kapkara dudaklarını ansızın. Islak bir günde terk ederken şehri, kurumuştu gözlerim. Ne varsa biriktirdiğim, rüzgârı göğüsleye göğüsleye götürüyordum kendimle. Üstüme başıma dökülen yaprak ölüleri, defalarca ayrılığı çarptı suratıma. "Git..." dedi her biri, "Durma, git!" Bir saniye bile durmadım. Bir kez olsun çevirip de yüzümü, kararsızlığın bulanıklığında kaybolmadım. İleriye, yalnızca ileriye baktım. Gözümün önünden gitmedi öldürdüklerim, toprakta arınsın diye ellerimle gömdüklerim... Belki de yaşamaya devam edecekler. Hatıralarıma çökecekler, geçmişimde tepinecekler kirli ayaklarıyla... Giderken, ensemde hissediyordum her birinin ağırlığını. Bu yük... Bu yükü, ancak zaman hafifletecekti. Bana düşen, yalnızca çekip gitmekti! Gün batmadan gitmeliydim o şehirden. Fakat... Akşam çöktüğünde gidemedim. Onu son kez görmek istedim. Vardım kapısına, baktım kapıları sürmeli, başım döne döne tavaf ettim semtini. Türküler ıslıkladım gece boyunca, dizeler dizdim ona sesli sesli... Giderken, her seferinde, "Son kez..." dedim, kendi yalanlarımla kendimi kandırıp... Her adımda geriye dönüp penceresine baktım. Penceresi de sürmeliydi. "Gitmeliyim artık..." Giderken, kararlıydım gitmeye. Aslında gidemedim giderken... Nasıl olsa bütün gitmeler, gelmek için değil miydi! Boşver, dedim. Bekledim öylece.. Hayır, Bütün gelmeler, gitmek içindi. Evet, böyleydi! "Gitmeliyim..." Son kez bakmak istedim. Baktım, sonra devam ettim gitmeye. Dönüp bir daha baktım. Giderken, yüzüm arkamda, öylece kaldım anıt gibi...