Adı Yaman

Bölük pörçük uykular, yüreğime dem düşmüş ayaz yemiş bahar gibiyim, kukumav kuşu gibi düşünüyorum dallarıma çekirgeler dadanmış sanki..

Öğretmen olan bilir; rotasyon düştü haneme.

Bu eller yaman olur, gün doğar an olur, her gün yeni çiçekler açar sevgiler şenlenir bir yanım hüzün basar ah olur aman olur.

Kadim halklar, kadim inançlar geçer bu topraklardan saf saf ve tarih olur bunun adı tarifsiz zaman olur.

Bir gün sende geçersin buradan. İşte o an bu şehir yaman olur, bu şehrin adı yaman olur.

Bende geçtim bu şehirden adı yaman: ADIYAMAN.

Ellerde valizler yüreklerde bolca umut Anadolu’nun tozlu yollarında hayallerime, umutlarıma, yarınlarıma yanımda baş yastığım kucağımda canparem yürüyoruz.

Yüreği umut biçenlerdenim ideallerime yürüyorum.

Ne yüce gönüllü dedeler tanıdım sorduğum yollarda bastonla bile yürümeye dermanı olmayan bana yol gösteren.

Dilimizde bir türkü...

"Nemrut'un kızı yandırdı bizi çarptı sillesini felek misali sil yazımı sil kurtar bizi Mevla’m gör bizi...” diye diye ev arıyoruz; gökyüzü çatlamış gözyaşlarını döküyor, saçlarımızdan bereket akıyor yanlış yere park edilen eşyalar sırılsıklam....

Ev bulmak zor çünkü herkes kendilerine göre haneler yapmış.

Dört günün sonunda bulduk evimizi. Bizim ev saray yavrusu beş odalı... Cana can katan sarıp sarmalayan abi kardeş komşumuz yani ev sahibimizin yeğenleri şimdilerde çocuklarımın Nazmiye teyzesi ana yarısı ve Aziz amcası, bizlerin de kardeşi oldular.

On bir yılda anlar ve anılar biriktirdim, yarınlara tohumlar ektim boy boy renk renk adı hayat ve yaşanmışlık…

Kahta Kubilay İlkokulu ikinci yuvam oldu. Oldukça büyük taş bina kalabalık kadro yurdumun her bir köşesinden toplanan çiçekler gibiyiz, sınıflar yetmiş beşer kişi zaman dilimini üçe bölmüşüz sabah altıdan ona kadar benim payıma düşen... Çocuklar meraklı bakışlar çakmak çakmak dilim lal bilmiyorum anadillerini onlar da benimkini... Büyük sınıflardan tercüman çocuklar getiriyorum Türkçe bilen, çoğu zaman vücut diliyle anlaşıyoruz.

Hepsini çok seviyorum , ama öyle biri var ki ; sakin, sessiz, gözleri ürkek ve mahzun bakışlı yaşı da arkadaşlarından küçük kendi hallerime benzetiyorum yüreğim burkuluyor derse karşı ilgisini gözlemliyorum… Umutsuzluğa kapılıyorum. Okumaz bu diyorum okumaz...

Hayatımın en büyük yanılgısını yaşadım. ilk okumaya geçen o oldu hem de kasımın son haftası...

O günden sonra hiç peşin hükümlü olmadım.

İlk ve son oldu.

İyice tanımadan kimseyi yargılamadım.