Yüreğimdeki Çocuk

Hayatımın neresine sakladım o minik kızı bilmiyorum ama iyi ki saklamışım diyorum… Ona ne vakit ihtiyacım olsa, annesinin diktiği, iki cepli pembe çiçekli, basma entarisi, kolalı kordelaları ve yüzüne yayılmış çocuk gülümsemesi ile yanımda beliriverir…

‘’İyi ki bir yerlerde onu unutmuşum’’ derim öyle vakitlerde. Zor zamanlarımda hep ona sarılırım çünkü. Açmaza düştüğüm, ne yapacağımı bilemediğim zamanlarda hep o sarmalar beni… Hatta , geçenlerde, masal bile anlattı günlerce, tıpkı annem gibi… İçimdeki küskün kadını güldürmek ve yüreğindeki saf sevgiyi açığa çıkarmak için az mı çabaladı garibim…

O minnacık bedeni ile kucakladı beni. Sevgisiyle sarmaladı. Gözlerimi kurulayıp, o çocuk gülümsememizi yerleştirdi dudaklarıma… Ben düştüğümde onun dizleri kanadı, ama canı ne kadar yanarsa yansın, yine o teselli etti beni karşılıksız ve yapmacıksız sevgisiyle… O minik kız, hep bir yanlarımda gizlenip elimden tutuyordu ona ihtiyacım olduğunda… Biliyordu çünkü benim de saçlarımın okşanmaya ihtiyacı olduğunu. Beni gerçek anlamda tanıyan ve anlayan tek kişiydi. Kimsesiz kaldığım günlerde, gelip karşımdaki koltuğa oturur sadece bana gülümserdi. Yine sırtında sevdiğim pembe çiçekli basma entarisi … Yeniden yeniden umut aşılardı yüreğime. Her düştüğümde elimde o minik kızın elini hissetmesem, bu kadar güçlü olabilirmiydim diye düşünürüm çoğu kez. O içimde sakladığım kızın karşılıksız sevgisi, keşke sevdiklerimde de olsaydı dedim çoğu zaman. Şimdi, yanımda yine o minik kız var. Yine dizleri kanıyor oluk oluk. Ama yine tutmuş ellerimden, beni gezdiriyor karanlık sokaklarda. Bakışıyoruz hınzırca, yerleştiriyoruz dudaklarımıza o en yayvan gülümsememizi. Dönüp bana ‘’ NE OLMUŞ SANKİ, DE Kİ PALYAÇOYUZ’’ diyor…Kahkahalarla gülüyoruz…

Karşıyaka / İZMİR