ADA'dan Herkese Armağan

-ADA 1.SAYI, KIŞ 2019-

Zaman dediğin Arap atı, beş yıl olmuş basılı maviADA'ya ara verip Internet'e geçeli. Dokuz ay da dolmuş, ADA günlüklerinin tarihi başlayalı...

Resim haline gelince ürkütücü ama maviADA, kürekler siya siya diyerek cankurtaransız bir denize açılalı tam 17 yıl olmuş. 2002 Kasım'ında ilk sayısıyla Şenol Yazıcı'nın rehberliğinde boy vermek cüretini göstermiş... Cahil cesaretiydi belki, belki de o yılların ülke kültür tarihimizde köprüden önceki son çıkış olduğunu görmenin dehşetiyle yüklenilen adrenalin... Bir deli cesaret işte... Haksız da değilmişiz, bü ülke tarihi son 17 yılı nasıl anar, totalde ne eder bilemeyiz ama çağdaş kültür yönünden bakarsak kültür vandalizmi olarak anılacak...Birileri için yüzyılın öcü, birileri için onarılmaz bir yıkım, birileri için yerelle evrenselin nihayet barışması ...ya da açılım olsa da adı, ne derseniz deyin, artık kitapsızların hükmü geçiyor, diplomalar tu kaka...

İşte öyle günlerde Bursa'dan yeşeren cılız fidan kimsesizliğin uçurumundan KimseSİZ olup dev bir ağaca döndü.

Bir araya gelen, gelmeyi bilen onca insanın harçlıklarından ayırdıkları sınırlı paralarla yükselen, bir devir ülke literatürüne adını yazdırmayı başaran, Yaşar Kemal'den, Cengiz Aytmatov'a, Zülfü Livaneli'den Can Dündar'a... ünlü ünsüz çok kişinin resmigeçitini düzenleyen maviADA yaşlandı... Destek verenlerin dermanı azaldı, yönetenlerin şevki kırıldı ve basılı dergiye ara verdi. Kültür sanatta yaşlanmak umur görmek, bilge olmak olabilir, ama bu başka iklimlerde ya da eski Türkiye'de öyleydi, 2014 zaten kitabın devrinin bittiğinin de ilan tarihi değil miydi?

Kolay mı aşka ara vermek, kolay mı öldüm, örtün üstümü demek?...

maviADA internetten müze oldu, tüm sayılarıyla, yeniden sayfalarını yazanlara açtı, sergi oldu... Tam beş yıldır , yayınladığı 3000'i geçkin yazıyla yazana çizene bir umut, mutlu bir gülümseme oldu. Sonra yeniden dellendi. 2019'da dergilerin esamesinin okunmadığı, çok uluslu yazar ve yayıcılarının tekelindeki yazın ve sanat dünyasında ADA ile boy gösterdi. İnadına kendi baharını yarattı. Kimin umurunda diyeceksiniz, demeyin... Orda yer alan yüzlerce yazarın çok umurundaydı. İlk yazıları yayınlananların sevinçlerini okyanus ötesinden bile hissedebilirsiniz.

Uzun öykü, Kurtuluş destanı da değil elbet. Yaşandı ve yaşanıyor... Bu ülke ayrıntısıyla ve küçük şeyleriyle daha bir güzeldir, bakmayı bilirseniz.

Aslolan yaşamaksa... Güzeldi. Emeğine değdi.

Siz deyin o 17 yılın saflığına biz diyelim yıldönümünün onuruna az sayıda basıldığından çok az kişiye ulaşan ADA KIŞ 2019'u okurlarımıza armağan etmeyi düşündük. Basıp destek veren üyelerimize ulaştırmayı isterdik ama, iktidarın demesine göre yok, ama muhalefetin ve bakkal Mahmut'un demesine göre ekonomik kriz varmış. İyisi mi, isteyen istediğini yapsın, indirip.

Biz evhamlı milletiz, böyle bakıp da veda busesi demeyin sakın, biz de o akıl ne gezer...

İsteyen kahve köşelerinde zaman öldürebilir, isteyen bir türlü dirilemeyen turizmin sezon sonu kampanyalarına yazdan kalma menülere itiraz etmeden yalnızlık öldürmeye koşabilir.

Bizim hayattan anladığımız buydu. Okumak ve düşünmek...bildiğimiz tek iş. Hele hep birlikte olursa... İmece türkülerin eşsiz tadını düşünün ve hayal edin... Birlikte okuyan, birlikte düşünen ve üreten bir ülke...

Ondan zaten adımız, ütopyamız maviADA...

Olursa... Olmazsa canımız sağolsun...

Umalım seversiniz armağanımızı.

Görüşürüz.

-derginin tamamını indirmek için lütfen resme tıklayın-

*