AŞK HİKAYELERİ: ÜÇÜNCÜ GÜN 1. HİKAYE

DANTE, PETRARCA'nın yanında aydınlanmanın üçüncü ayağı gibidir İtalyan Rönesansının ünlü yazarı Giovanni BACCOCİO. Dekomeron'un Aşk Hikayeleri adını verdiği dünyanın ilk öyküleri de denilen 1350'lerde yazdığı kitabı İNSANLIK KOMEDYASI unvanını da taşır.

-Lampolechiolu Mazet dilsiz taklidi yaparak bir rahibeler manastırına bahçıvan olarak girer ve rahibelerin müşterek aşığı haline gelir.-

FLORANSA civarında, bugün bile ahlaki temizliğiyle meşhur bir rahibeler manastırı vardı. Yakın zamanlara kadar manastırda sekiz genç rahibe ile bir baş rahibe bulunmakta idi. Manastırın güzel bahçesinin iyi bir bahçıvanı vardı. Fakat bu bahçıvan günün birinde yeterli para kazanamadığını düşünüp ayrılmaya karar verir, idare memurundan hesabını görüp memleketi olan Lampolechio'ya döner. Onu karşılayanlar arasında genç, kuvvetli bir çiftçi vardı ki adı Mazet idi. Bu adam, bahçıvan Nuto'dan manastırda ne ile meşgul olduğu hakkında açıklama istedi.

Nuto, "Güzel ve büyük bir bahçede çalıştım," dedi, "ara sıra odun tedarik etmeğe ormana giderdim, su taşırdım ve buna benzer işler yapardım, ama rahibeler bana o kadar az para verirlerdi ki pabuç almaya yetmezdi, kızlar da şeytan karınlarına girmiş gibi, ateş gibi şeyler, ben bahçede çalışırken birisi gelir, fidanı şuraya dik der, öteki gelir başka yer gösterir, öbürü küreği elimden alır böyle kullanmak lazımdır, der. Böylece beni üzer dururlardı. Bu sebeplerden o işi bırakmaya mecbur oldum, idare memuru benden işe yarar bir adam tavsiye etmemi rica etti, ama Allah ona sabır versin, ne zaman ve kimi yollayacağımı bilmiyorum."

Mazet, cin gibiydi, birdenbire rahibelerin yanında bulunmak istedi. Nuto'nun sözlerinden, istere olacağını bilmekle beraber bunu açığa vurmayı uygun görmedi.

"Bırakıp geldiğine iyi ettin," dedi, "bir erkek kadınlar arasında ne yapsın, nasıl başa çıksın? Onlar çok defa ne istediklerini bilmezler."

Mazet rahibelerin yanına girmek için çareler aramaya başladı. Gerçi Nuto'nun bahsettiği işleri yapabilirdi fakat genç ve yakışıklı olduğu için kabul edilmeyeceğinden korkuyordu. Uzun uzun düşündükten sonra, Orası buraya epeyce uzak dedi, kimse arkamdan gelemez, kendimi dilsiz olarak tanıtırsam herhalde kabul ederler.

Bir gün baltayı omuzlayıp dilenci kıyafetinde manastıra gitti. Tesadüfen idare memuru da o sırada bahçede bulunuyordu. Dilsiz taklidi ile memurdan yemek istedi, buna mukabil odun yaracaktı. Memur ona yemek verdi. Mazet o gün çokça odun yararak faydalı oldu, idare memuru onu yanına alarak ormana gitti, ona bir de eşek vermişti. Adam işi o kadar iyi yapabilmişti ki memur, kendisini daha bir kaç gün alıkoydu.

Bir gün baş rahibeye takdim edildi,

"Bu bir dilsiz fakirdir, sadaka istemeye gelmiş, ona iyi davrandım, epeyce iş gördürdüm, bahçıvanlıktan anlarsa onu yanımızda alıkoyabiliriz. Güçlü kuvvetli bir adam, çok çalışabilir, genç kızlar için de bir tehlike teşkil etmez."

Baş rahibe,

"Haklısın" dedi, "Ondan faydalanacağınıza emin olursan alıkoymaya çalış, ayakkabı, önlük ver, bol da yemek."

Biraz uzakta konuşmayı dinleyen Mazet, kendi kendine,

"Beni bahçıvan yaparlarsa, bahçeyi görülmemiş şekilde imar ederim." dedi.

İdare memuru, Mazet'in çalışmasından memnundu, işaretle, kalmak isteyip istemediğini sordu, yine işaretle muvafakat cevabı aldı. Bu suretle manastıra girmiş oldu. Kendisine bahçe işleri verildi, yapacağı şeyler gösterildi. Mazet, birkaç gün çalışmıştı ki rahibeler onunla alay etmeye başladılar, anlamayacağını sanarak ona en çirkin sözleri söylüyorlardı. Baş rahibe onun dili gibi, diğer uzuvlarının da işlemediğini sanarak kaygılanmadı.

Bir gün Mazet yorulmuş yatmıştı. İki rahibe onun uyuduğunu sanarak yanına yaklaştılar ve onu tetkike başladılar.

Birisi,

"Kimseye söylemeyeceğini bilsem, sana aklıma gelen bir şey anlatırdım, bu sana da faydalı olurdu" dedi.

Rahatça söyle dedi öteki:

"Kimse benden duymaz."

"Birincisi, bilmem düşünür müsün, burada kapalı ve hapis yaşıyoruz. Yaşlı idare memuru ile şu sağır adamdan başka erkek yok. Ziyarete gelen kadınlardan işittim ki bir kadın için erkeğin verdiği zevk yanında dünyanın bütün hazları gölgede kalırmış. Başkası olmadığı için şu dilsizle bu sözün gerçekliğini, denemek istiyorum. O da bu işe çok münasip, çünkü kimseye söyleyemez. Sen ne düşünürsün?" dedi,

Öteki,

"Neler söylüyorsun?" dedi. "Bilmiyor musun ki biz bekaretimizi Allaha adamışızdır."

Öteki,

"Ah, ona her gün neler adanır da yine kimse de sözünü tutmaz. "

"Ama, ya gebe kalırsak, ne olacak?"

"Sen, suyu görmeden paçayı sıvıyorsun. Bu, başımıza gelirse düşünürüz. Bunun binlerle çaresi var. Yeter ki kimseye bir şey sızdırmayalım."

"Pekiyi ama, bu işi nasıl yapacaksın?"

Bu İkincisinin tecessüsü ve heyecanı birincisinden fazla idi; erkeğin ne olduğunu tatmak için yanıp tutuşuyordu. Saat dokuza geliyor, öteki rahibeler uykuya dalmışlardır.

"Bahçeyi dolaşalım, kimse var mı? Kimse yoksa adamı, su getirdiği kulübeye götürürüz. Birimiz içerde iken diğerimiz dışarda nöbet bekler, adam budala olduğu için ne istersek onu yapar" dedi.

Mazet bu konuşmayı duymuştu, bekliyordu. Bahçeyi iyice dolaştıktan ve kimsenin olmadığını gördükten sonra birinci rahibe adama yanaştı, onu uyandırdı, okşayıcı hareketlerle elinden tutarak kulübeye götürdü. Mazet zorluk çıkarmaksızın rahibenin arzularını yerine getirdi. Sıra ikinci rahibeye gelmişti. Mazet, onun da arzularını tatmin etti. Oradan ayrılmadan ikisi de birer defa daha Mazet'in kabiliyetini denediler

Sonraki günlerde ikisi bu işin tadının söylenenden de bin defa daha fazla olduğunu birbirlerine anlatıyorlar ve her fırsatta dilsizle buluşuyorlardı.

Bir gün işi çakan bir rahibe diğer rahibeye pencereden bu manzarayı gösterdi. Evvela baş rahibeye haber vermeyi düşündüler. Fakat sonradan fikirlerini değiştirdiler. Mazet'in suç ortağı oldular. Nihayet diğer üç rahibe de muhtelif vesilelerle bu kombinezona girdiler. Bu işi en sonra işiten, baş rahibe de nihayet işe iştirak etti. Bir gün, sıcak havada bahçede geziyordu. Mazet'i geceki çalışmasından olacak, bir badem ağacı altında yorgun olarak buldu. Rüzgar elbiselerini sıyırmıştı, her yeri görünüyordu. Bu manzara onda, rahibelerde uyanan arzuyu uyandırdı. Mazet'i uyandırıp odasına götürdü ve günlerce adamı odasında tutarak hissettiği aşk zevklerine kendini verdi, öteki rahibeler ise bu sırada sabırsızlanıyorlardı. Baş rahibe nihayet Mazet'i odasına yolladı, fakat sık sık yine çağırtarak arzularını tatmine devam etti. Mazet bu karışık işlere hakim olamayacaktı. Dilsiz oyununa devam ederse başına büyük işler açacaktı. Bir gün baş rahibenin koynunda yatarken dili çözüldü, konuşmaya başladı.

"İşittim ki bir horoz on tavuğa yetermiş, fakat bir erkek dokuz kadına yetmez, hatta bir kadına dokuz erkek bile yetmez. Ben buna artık dayanamayacağım. Bu hayat beni öyle yıprattı ki artık bir şeye takatim yetmiyor," dedi.

Baş rahibe sersemlemişti.

"Ne!" dedi. "Ben seni dilsiz sanıyordum."

Mazet,

"Öyle idim" dedi. "Fakat doğuştan değil; bir hastalık yüzünden dilsiz kalmıştım, bu gece açıldı dilim."

Baş rahibe buna inandı ve sordu: " Diğer temasta bulunduğun dokuz rahibe için ne diyeceksin? "

Mazet, her şeyi anlattı, baş rahibe, rahibelerin iffet hususunda kendisine benzediklerini gördü, fakat ihtiyaten, Mazet'in gitmesine mani olmak istedi, birkaç gün önce idare memuru ölmüştü. Rahibeler olanı biteni birbirlerine itiraf ettiler, etrafa farklı bir izlenim vermeyi kararlaştırdılar:

Uzun zamandan beri dilsiz olan bu adam, onların duası ve koruyucu meleklerinin himmeti ile konuşmaya başlamıştır, diye duyurulmasını sağladılar. .

Onu idareciliğe tayin ettiler. Böylece Mazet, takati yettiği kadar çalışmalarına devam etti. Manastırda Mazet'in birçok çocukları dünyaya geldi, fakat baş rahibe işi o kadar saklı tuttu ki, dışardan duyulmadı. Ancak baş rahibenin ölümünden ve Mazet'in ihtiyarlayıp manastırdan çekilmesinden sonra duyuldu. Mazet, bakım külfeti taşımadığı çocukları ve servetiyle güzelce geçirdiği bir gençlikten sonra, kendi köyüne döndü.