Dünyanın Avareleri

I.

Söyle bana, yıldız, kanatları nurdan, Göster, uçuşunla, ateş saçaraktan, Gecenin hangi tarafında mağaran? Kanadını nerde kapatacaksın?

II.

Ey saz benizli yolcu, ay, söyle bana, Kuş uçmaz kervan geçmez sema yolunda; Gündüzün, gecenin hangi kovuğunda Dinlenmek için gidip yatacaksın?

III.

Macera peşinde sürten yorgun rüzgar,

Bir serserisin ki her yerden koğarlar, Sığınacağın gizli bir yuvan mı var, Üzerinde bir dalın, bir dalganın?

*

Çeviren: Orhan Veli

*

Percy Bysshe Shelley

/

1792- 1822

İNGİLİZ ŞAİR

Zengin bir toprak ağasının oğlu olan Oxford Üniversitesi'nde okurken yayınlattığı " Ateizmin Gerekliliği" adlı yazıyla okuldan atılan, babası tarafından da dışlanan SHELLEY, tam bir idealist romantiktir. Her çeşit haksızlığa karşı şiddetli bir kin duyan ve ideoloji konusunda kesin bir uzlaşmazlık içine giren Shelley çeşitli mitinglerde konuşmalar yaptı; hükümetin kovuşturmalarından kaçmak için sürekli olarak adres değiştirdi. Ardından, siyasal kışkırtıcılara yardım etmek amacıyla İrlanda’ya gitti. Daha sonra, Londra’ya geri döndü, bir hancının kızı olan on altı yaşındaki Harriet Westbrook’u kaçırdı ve “baba baskısından kurtarmak” amacıyla onunla İskoçya’da evlendi. Thomas De Qu-incey’in “insan çılgınlığının kurbanı olmuş bir melek” olarak gördüğü Shelley, 1814’te karısını terk etti, dostu ateist rahip, yazar William Godwin’in kızı Mary’yi kaçırdı ve onunla birlikte önce Fransa’ya, sonra da İsviçre’ye gitti. İsviçre’de, Lord Byron ile yakınlık kurdu. Karısının ölümü üzerine sonradan Frekeştayn'ı yazacak olan Godwin’in kızı Mary Shelley'le evlendi. Bu arada Byron’ın metresi Claire Clairmont’la da ilişki kurdu.

1822’de bindiği tekne (Ariel] La Spezia körfezini geçerken battı, cesedi kumsalda bulunarak dostu Byron’ın da hazır bulunduğu bir törenle yakıldı.

Bozguncu düşünceleri nedeniyle çağdaşları taralından anlaşılamayan ve değer verilmeyen Shelley, ölümünden elli yıl sonra büyük İngiliz ozanlarından biri olarak kabul edildi ve lirik ozanlar arasında ön sırayı aldı. Üstün bir zekâsı, olağanüstü bir düşgücü bulunan ve tam anlamıyla bir bireyselci olarak adlandırılabilecek Shelley sürekli olarak, ulaşamadığı için üzüntü duyduğu gizemli bir idealin peşinden koşmuştur. Keskin duyarlılığı, derinden etkileyici dizelerinde acıyı dile getirir. Panteizm yanlısı olan Shelley, doğayla bütünleşerek içini onun gizleriyle doldurmuş, onu kendimize göre duyarlı kılmak için güçlü ve içe işleyici imgeler yaratmıştır. Sonraki yıllarda bu özelliğiyle simgeci ozanları etkilemiştir.