Ah Annem !

Hiç oturduğunu görmedim. Sabah erken kalkar bizler uyanıncaya kadar o günün yemeğini pişirmiş olurdu. İşten döndüğünde yemeği sofraya koyar, bulaşıkları yıkar, ütü yapar, söküklerimizi dikerdi. Televizyon yoktu zaten, ama olsaydı da o yapacak bir şey bulurdu. O uzun gecelerde sobalı evimizde örgüsünü örer, derslerimize yardım ederdi.

“Coğrafya ödevini yaptın mı kızım?

“O ödev gelecek haftaya anne.”

“Olsun sen gene de yap, bugünün işini yarına bırakma.”

“Ama bu günün işi değil ki o”.

“Eğer varsa bugünün işidir. Yarına kalmasın, hadi sen yap, bitsin, rahat rahat oturursun sonra.

Rahat rahat oturmak lafın gelişiydi zaten, bugünkü “bugünün işi” biter, yarınki “bugünün işi” başlardı.

Dünya enerji kaybıyla mücadele etmeye başlamadan çok çok önce o neredeyse doktorasını yapmıştı bu konuda.

“Niye kalktın?”

“Mutfağa gidiyorum, şu içeceğim.”

“Şu çay bardaklarını da götür, boş gitme. Gelirken de meyveleri getir boş gelme.”

…

“Nereye?”

“Bakkala-“

“Şu şişeleri de götür sütçüye ver, elin boş gitme”…

Boş gitmek suçtu, boş vakit geçirmek suçların en büyüğüydü. Boş gitmeyince, boş vakit geçirmeyince bugünün işi yarına kalmıyordu, iyi ki de kalmıyordu çünkü yarın da yapılacak bir o kadar iş bulunuyordu.

“Ne yapıyorsun?”

“Dinleniyorum…

“Kalk kalk, dinlenecek çok vaktin olacak yaşlanınca şimdi işlerini yap!”

“İsim yok ki!”

“İş bulunur, sen kalk!!”

Bugünün işi yarına kalmasın diye anneler günü kartını bir ay önceden almıştım. masamda duruyordu, iki hafta önceden postalayacaktım ki yerine zamanında ulaşsın.

O kart masamın üstünde durdu uzun süre... Sararıp solana kadar. İçimi yakarak... Ne kaldırabildim, ne bakabildim, ne dokunabildim.

Bir kuşluk vakti gözlerini son kez kaparken orada yanında olsaydım, "bak anneler günü kartını çok önceden aldım geç kalmayayım diye, daha onu yollayacağım, üstelik bak yapacak ne çok iş var" deseydim, “bu günü bile yaşayamadın, yarına yaşanacak bir şey bırakmadın olmaz böyle” deseydim gitmekten vazgeçer miydi acaba?