BURSA'da Bir Park ve Bir Demokrasi Masalı...
Bu masalda NİLÜFER diye bir ilçe, İHSANİYE'de bir kimsesiz PARK, emanet edildiği ağaç ve insan dostu bilinir bir CHPli BELEDİYE... ve Kendi Bindiği Dalı Kesen Bir BAŞKAN da Vardı...
O PARK ŞİMDİ BİR MASAL OLDU...
Resme dışarıdan bakınca suçlu DEMOKRASİ ve HUKUK...
- Kullanılan resimlerin hepsi gerçektir, bir bölümü tarafımdan çekilmiş, ne var ki bir bölümü konuyla ilgili haber ya da facebook sayfalarından alınma olduğundan kişi haklarına saygı gösterilerek yüzler tanınmaz hale getirilmiştir.-
BURSA kadim şehir, ehliyetli ellere geçse ya da değeri bilinse Alplerden farksız olacak güzel şehir.
Ne yok ki? Tarih var, dağ var, orman var, göl var, deniz var, adam diksen filiz verir bereketli, sulak ovaları var, kökü iki bin yılı geçen, 700 yılı bize ait bir tarih, her yere ulaşım kolaylığı, köklü bir sanayisi, iş alanları var.
Bursa’nın bir başka yönü de var. Kim gelse yadırgamaz, ötekileştirmez, dayatmaz köylüysen köylü, şehirliysen şehirli gibi yaşarsın.
Bütün bu varlar olunca nüfusu son hız artıyor. Belki de ülkenin en çok göç alan illerinden biri.
-Dağ yamaçlarından merkez Bursa-
Ne var ki o görkemli tarihi ve şehrin bir kuşak gibi kuzeyine sarıldığı dağ aynı zamanda başa bela... Hep Hisar çevresine konuşlanmaya çalışan kent, dağın zor yamaçlarını da kaçak yapılarla kaplamış, yetmiyor... Yıkık, metruk eski tarihi evler, anıt binalar, enkaza dönmüş köşkler, harabe kiliseler, restoresi bitmeyen saraylar, kazılmış ama altından tarih çıkınca öylece kalmış inşaat başlangıçları, yakın zamandan, ama her biri en azı otuz yıllık bu bozuk yapılaşmaya göre kendini olduran biçimsiz, kullanışsız yeni dönem apartmanlar, daracık sokaklar... tam bir kargaşa... Kent merkezi Anibal'ın kurduğu Hisar ve çevresinden çoktan taşmış yeni insana tahammül edemeyecek, eskisini de barındıramaz halde.
1855'teki büyük deprem sonrası oldurulan Çekirge ve diğer semtler de farksız, tıklım tıklım. Hatta eskimiş…
Mudanya yoluna Renault'u kurmuşlar, sonra çevresine öteki sanayiler yapılanmış. İnsanlar da ardından akın etmiş...
Görülmeliydi, dünyanın her yerinde şehirler batıya büyür, Bursa görmedi, göremedi, ama mecburen batıda, İzmir asfaltının iki yanında uzanan bereketli ovada, tarlaların içinde dev bir yerleşim hızla oluştu ve sonunda Nilüfer çıktı ortaya.
NİLÜFER çok yeni bir ilçe... 1987'de adı konulmuş. Osman Gazi’nin eşi Nilüfer Hatun’un adını taşıyan ırmağın geniş bir delta yaptığı ovada şimdi bahçeli siteleri, geniş yolları 500 bine yaklaşan nüfusuyla Avrupai bir şehir oldu.
Ağır sanayi o zaman da varmış burada... Renault fabrikasından, tekstil fabrikalarına, organize sanayi bölgelerine sahiplik ediyormuş, uygun arazisi ve ortamıyla... Ne var ki o zaman da hiç bir sanayici Nilüfer'in bilinen mahallelerinde oturmadığı gibi bugün de oturmuyor... Onlar koloniler halinde belli bölgelerde oturuyorlar ve çok ender bir kafede ya da parkta göründükleri oluyor... Ama ticari ve sosyal yapılanma onları hedef kitle seçmiş. Dev AVM'ler, pahalı, lüks gösterişli dükkanlar... Ama çoğu boş, çoğu umduğuyla değil, bulduğuyla yetiniyor, yörenin en ciddi eksiği sosyal alanların azlığı nedeniyle alışverişe değil, zaman geçirmeye gelen orta sınıf insanla dolu.
BURSA'nın yüzü tarihtir, eskidir, tek çağdaş vitrinli belediyesi Nilüfer, zengin yeri değil aslında, orta halli insanların semti... Ama uçurum insanları da yok, ciddi sınıf farkları da; o nedenle çatışma, olay az, huzurlu… Çoğu aydın, ülkesine, dünyaya duyarlı, emekli, memur, işçi, bilinçli bir kesim. Ne var ki ağırlığı olduran bu insanların çoluk çocuk rahat edebildiği, kendine benzeyen insanları görebildiği sosyal alanları, makul fiyatlarıyla, güler yüzlü, ekonomik servisiyle de ürkütmeyen alışveriş yerleri az. Gösterişli kafelerde çay diye içtiğiniz bulanık abdest suyuna çoğu kez bir tas çorba parası ödersiniz.
Anadolu’ya yoksul derler, nereden buluyorlarsa eşek yükü parayla çıkıp gelen çok kişi, yüksek kiralar ödeyip yıldızı parlayan Nilüfer’de iş yerleri açıyor. Üretici, iş alanı yaratan yerlerden daha çok, sıcak para var deyip lokanta, pastane, kafeyi yeğliyor… Hayalleri büyük, bu kez deve yükü para kazanacak, niyet öyle... Geldiği yerde ev alacak ederle aylık kira veriyor, bir de çayın yanına geçen yüzyıldan kalma bir kurabiye koyuyor, ne beklersin, kendiliğinden pahalı olacak.
Bu iş yerleri arasında, Nilüferliye şişte nar gibi kızarmış tavuk görmeyenlerin, çoluk çocuk oturabilecekleri yer fazla değil. Birkaç parkı ve geleneksel mahalle kahveleri çok insanın tek sığınağı... Ne var ki onların da sayıları çok az. O nedenle Nilüferli her gün metroyla merkez ağırlıkta olmak üzere bir yerlere akar, akşama da evine döner.
Ne yapsın? Bu ülkede hangi kent derin hesaplarla, bırak yüzyılı, önündeki on yıl öngörülerek yapıldı ki? Bulunduğu çevre yapılanırken bu bir eksiklik olarak görülmemiş, görüldüyse de zamanla olur denmiş.
Var olan birkaç yer de ticari bir gelecek vaat etmediği düşüncesiyle ortada kalmış.
Onlardan biri de Memleket Sevdalıları Derneğinin işlettiği, mülkü Nilüfer Belediyesine ait parktı.
Uzun yıllar yörenin okumuş, aydın insanlarının çoluk çocuk gittiği çam, kiraz ve erik ağaçlarının gölgelediği, çimenlerde çocukların oynadığı, kapalı yeriyle kışın da açık olan park, benzer insanların güvenle gidip buluştuğu bir yer haline gelmişti.
-2014 tarihli parktan bir resim-
İsteyen malzemesini alır parkın tahta masalarında çayını söyleyip pikniğini yapar, isteyen ansızın gelen konuğuyla gider yemeğini orada yiyebilirdi. Dernek küçük kütüphanesiyle, arada bir yaptığı etkinliklerle, her zaman alınan gazeteleriyle bir kültür merkezi gibiydi. Mahalleye yeni taşındığımda benim bile bir etkinliğimin afişleri bir süre asıldıydı dernekte.
Sonra ne mi oldu? Park aşağıdaki gibi acıklı bir masal oldu...
Başlangıçta karşısındaki okulla beraber sadece park vardı. Sonra bir yanına belediyenin yeni hizmet binası yapıldı, bir yanına da semt pazarının da içinde yer aldığı büyük bir çarşı Agora…
Ne olduysa oldu, görünen tabloda belediye ferman eyledi, masal bozuldu.
Kentin göbeğinde nasılsa yaşayabilmiş birkaç ağacın gölgelediği, kendilerine mekan yaptıkları bir sosyal alana dozerler giriyor, dernek binası yıkılıyor, ağaçlar kesiliyor, o güzelim park mezbeleliğe çevrilip öylece bırakılıyor.
Yeri de çivi bile çakılmadan, yıkıntı olarak Nilüfer’in yüzkarası olarak saklanıyor.
Şimdi o parkı bilen her Nilüferlinin önünden geçerken vahlandığı, neden olana beddualar ettiği bir perişanlık ve yığınla anı…
Hiroşima gibi acıtan bir yıkıntı. İnternete tıkladığınızda hemen karşınıza çıkacak bir vahlanma ve beddua anıtı. Düne kadar ağaçlarıyla kuşların, küçük kır kahvesiyle ve ortamıyla sıra insanın şenlendirdiği küçük park, çoğu yaptığı alkışlanan belediye için yanıtsız bir anlamsızlık heykeli şimdi.
Daha önce belediyenin dağınık ünitelerinin yer aldığı parka kimlik ve ruh kazandıran, sahiplik eden, örneği çok görülen çalılıklardan PARKA çeviren ya da RANT ekonomisinin eşkıyalarının kich düzeneğine döndürüp sıra halka girilmez kıldığı yer olmaktan kurtaran MS Derneği… O zamanlar dernek makbul, iyi zamanları, CHP’ye de yakın… Atıl bina boş duracağına… denilip verilmiş.
- 2013 Parkta Bir İftar Yemeği-
Bursa tersi düşünülse de gerçekte hala çarşıların, anıt binaların olduğu Hisar ve çevresinde yaşar. Ötesi ulaşımı zor banliyödür. Merkeze yedi kilometre uzak İzmir ve Mudanya yollarının içinden geçtiği Nilüfer, kenti doğudaki Ankara girişinden batıdaki üniversiteye değin birbirine bağlayan metronun bitiminden sonra ancak yoğun bir ilgi görmeye başladı.
Zenginler çoktan Nilüfer’in ovaya yayılmış köylerinde kendi sitelerini, villalarını yapmış taşınmıştı. Merkeze sığmayan halk, özellikle yeni evlenen gençler ev bulamayınca Nilüfer’e yöneldi. Şehir hızla boşaldı. Boşalan merkeze kenar mahallelerden akın başladı. Sosyal yönü ve ekonomisi bozulan eski yerleşimi, lüks mağazalar terk edip Nilüfer tarafına geçti. Bölgeye dev AVMler yapıldı.
Ardı geldi. Birkaç yılda üniversiteye değin uzanan ova asfalt yol boyu konutlarla doldu. Şimdi dağ taş ev, yetmiyor, bölgede ev, arsa fiyatları büyük bir hızla durmadan artıyor. Her parlayan yerde olduğu gibi de rantçı, Nilüfer’e dağı taşı altın gözüyle bakıp öyle yatırım yapıyor. Sıra insanı hesaba katan bir yatırım değil bu. Hedef kitle kendi kolonilerinde yaşayan Bursa’nın zenginleri... Elbette fiyatlar da ona göre. Belki akıllıca ama kentler, hatta ülkeler üç beş zenginle hayat bulmuyor, halkla ayakta duruyor.
Artan emlak, konut vergileri gibi gelirleriyle zenginleşen Nilüfer Belediyesi de değişime ayak uydurdu. Alçak gönüllü, kimisi küçük kulübeler olan dağınık ünitelerini bıraktı, gösterişli bir hizmet binası yaptı.
Ülkenin bütününde olduğu gibi devleti, belediyesi, sivili… kimse asla alçak gönüllü değil. Nilüfer neresinden bakarsanız bakın ülke ortalamasının çok üstünde bir milli gelire sahipmiş gibi görünüyor.
Ama gerçek o değil. Sekiz odalı, iki salonlu villalarda çoğu yaşı kemale ermiş ebeveynler oturur, evlenen çocukları kendi villalarına çıkmıştır. Büyük çoğunluk kent yerleşiminde çoğu kooperatif olarak yapılan sitelerde oturan emekliler ve memurlardır. Onlarda dev AVMleri ve lüks mağazaları besleyecek güçte değildir. Çoğu, alışveriş için en az yarı yarıya daha ucuz olan merkezi yeğler.
Kimileri pahalılıkta bir gösteriş ve seçicilik görse de aslında kaçınılmaz olarak ekonominin temel kurallarından biri kendiliğinden oluşur, tüketimin az olduğu yerde toplam maliyet satılan mala yüklenmeye çalışılır, biraz da o yüzden pahalıdır.
Bu hızlı ve parlak gelişim belediyeye de yeni girişimler yapma hırsını vermiş olmalı ki bitiminin üzerinden onca geçmesine karşın hala kimsenin pek itibar etmediği sadece kafelerin çalıştığı, içinde dükkanlar ve pazar yeri de olan Agora’yı yaptı parkın yanına. Sonra karşısına kendi hizmet binasını... Vergi dairesine değin boş ve ıssız alan birden en popüler yer biçimine döndü.
Semt pazarının kurulduğu günlerde belediyenin alanı dahil, her yer tıklım tıklım, geçit vermeyen arabalarla doluyor ve park bu gösterişli yapıların yanında elbette eski düzene ve geçmiş zamanlara ait, arada nokta gibi kalan ağaçları, kafesi, yeşilliğiyle kuşların ve insanların sığınma yeri ama nostaljik bir tat gibi görünüyordu. Ayrıca düşüncesiz planlanan yol ve yapılaşmaların önünü tıkayan kör bir nokta.
Sonra belediye ayağa kalktı, herhalde parka vitrine de uyacak bir biçim kazandıracak, daha güzel olacak derken...
Artan trafik nedeniyle yol geçireceği söylentisiyle MSD’den parkı boşaltmasını istedi. Duyulan gerekçe bu. Türlü kötü gerekçeler, belediyenin ağaçları kesip orayı rantçılara vererek inşaat ya da AVM yapacağı gibi söylentiler olsa da akla yatkın olan yol ve otopark sorunuydu.
Mahkemelik oldular. Ne var ki belediye mahkeme kararını beklemedi. Yeni bir gezi direnişini bekleyemezdi herhalde. Siyasi konumu ve ağaç aşkıyla o direnişi desteklemişti ama o zaman başkaydı. Hem o zaman ağaç başkasınındı, hem de bahçe... Sonuçta ele ahkâm kesmek kolaydı. Direnen derneği ve etrafında örgütlenen park müdavimi yöre halkını durduracak kestirme bir yol buldu. Dernek binası kendinindi sonuçta. Yıkarsa örgütlenmeye dönen muhalefet bir araya gelemez, direniş olgunlaşmadan kururdu.
Konu ediliyordu, ama beklenmiyordu.
Belediye bir gün yıktı, dernek binası hüzünlü bir enkaza döndü.
Düşünülen gibi olmadı. Halk bu kez yıkıntının başında toplanıp parkına sahip çıktı. Küçük çadırlarıyla gece gündüz orada yatıp kalktılar, kamuoyunun ilgisini çekmeye çalıştılar.
Ne var ki belediye halka ve oluşan ağaç bilincine rağmen geri çekilmedi...Ama yaz ortası bir gün MASAL acımasız bir gerçekle yüzleşti, ÇELİK BIÇAKLAR parkın içindeydi artık...
PARK sakinleri elinden geleni yaptı, yasal yollar denendi, davullu zurnalı eğlencelerle sivil direniş uygulandı, sosyal ağlardan kamuoyu yaratılmaya çalışıldı...
Birlikte direnmenin, kendini aşacak bir iş yapmanın derin hazzını bilir misiniz, öyle?
O günlerde ilgi ve heyecan doruktaydı. Umut hala vardı. Öyle ya çağdaş vitrinli, ağaç ve park düşkünlüğüyle tanınmış bir belediye, halkın önemsediği bir küçük PARKTA kötü bir izlenim yaratacak yıkım ve kesim kararlılığını inatla sürdüremezdi herhalde. Halkın etkin gücü yoktu belki ama büyük bir silahı vardı:OY.
Hele GEZİ olayları gibi bir deneyim varken...
Belediyenin de çok tutunacağı bir dal varmış gibi gözükmüyordu, halkı dedikodu mekanizmaları çalışmadan susturacak açıklamalar bulamıyordu. Dernek binasının yıkımını bile açıklayamıyor, kira ödemiyorlardı… gibi çok da anlamlı olmayan bir savunma kuruyor, ertesi gün dernekten yanıt gecikmiyordu. Ödeme makbuzlarını sosyal ağlardan duyuruyorlar, artı bir atağa kalkıyorlar, o günlerin moda kutsalı ağaca sarılıyorlardı: İddiaya göre belediye parkı yok etmek için ağaçları kesiyordu. Niyesinin herkesçe bilinen makul ve ikna edici bir açıklaması yoktu.
Belediye de inkar etmiyordu, nasıl edecekti ki yemyeşil acıklı bir boşluktu, savunmalarında direnişçilerin abarttığı kadar değil ama birkaç ağacı yerinden almışlardı doğru, ama nasıl? Kökünden sökerek, itinayla, başka yere, ama bilinmeyen bir yere taşımışlardı.
Sonunda olan oldu, PARK ve AĞAÇLAR yenildiler...
Ortaya çıkan manzara elbette kötüydü.
Ne var ki yapılmaya çalışılan artık netleşmişti. Daha önce iyi planlanmadan yapılan ve şimdi kilitlenen Agora’dan gelen yolun devamı parktan geçecek ve trafik rahatlayacaktı.
Galiba kaçınılmaz biçimde de o ağaçlar yok olacaktı.
Ne var ki DİRENENLER teslim olmadı. Yaz boyu evlerinden getirdikleri sandalyeleri, davulları zurnalarıyla parkta nöbet tuttular. Yeni bir ağacın "itinayla sökülüp" başka yerlere taşınmasına izin vermediler.
Bu arada yıkım tamamlandı, geriye sloganlar kaldı:
Dernek binası belediyenin kendi binasıydı, elbet yıkabilir ya da başka bir tasarruf yoluna gidebilirdi.
Direnişçilerin iddiasına göre de ona yakın ağacı da kestiler...
Belki ülkenin yazın içine girdiği kaos ortamı etkisi, belki sıcakların rehaveti parkın sivil direnişi sesini duyuramadı, bırak ülkeyi, BURSA’da bile kamuoyu oluşmadı... Gezi olaylarında iktidara karşı ayağa kalkan, her kesim ve anlayıştan insanın da desteklediği, ne var ki görünen bir ağabey olmasa sivil itaatsizlik diye bir şey yok, bu park ve benzerlerinde aylarca eylemde olan yerel çevreciler de ilgisiz kaldı. Geri kalan bir avuç insanın tepkisi de belediyeyi durdurmaya yetmedi...
BURSA merkezdeki tek CHPli belediye ve aynı kişi, başkan olarak üç dönemdir seçilmeyi başardı...
Kabul etmeli güzel şeyler de yaptı, kabuğuna çoktandır sığmayan ama gelişkin bir köy gibi duran BURSA'ya tam batılı anlamda bir kent kazandırdı... Bu biraz da günün getirdiği bir şanstı.
Nilüfer kısa ömrüne karşın çok önce bugünkü yapılanma biçiminin temellerini atmıştı.
Öncelikle İhsaniye, Karaman, Beşevler köylerini merkez alan bir yerleşim teşvik edildi. Çoğu kooperatif binaları düz arazide çok da nitelik gözetilmeden, ama bahçeli site düzeneğiyle, geniş ferah mekanlarıyla tıkış tıkış şehre karşı cazibeli görünümüyle ilgi çekti. Olanakları dar insanların kooperatifler kanalıyla konut sahibi olduğu bölge Üniversiteyi de içine alınca daha da hızlı gelişti. Ama yapısal kaygı güdülmediğinden bu mahallelerde 1999 Yalova depremi ciddi hasarlar yaptı, kentsel dönüşüme acil gereksinme duyan bu binalar, bir an önce elden geçirilmezse olası bir depremde Bursa'nın en çok canı yanacak bölgesi olacak...
Sevimli görünüşüne karşın uzun yıllar sosyal olanak eksiklikleri nedeniyle cazibe merkezi olamayan Nilüfer son birkaç yılda yoğun bir ilgi görmeye başladı. Ne var ki halkın sosyal ve temel gereksinmelerini karşılayacağı çarşı ve benzerlerinin pek hesaba katılmadığı, olan birkaç yerin de rantçıların eline geçtiği ilçede temel gereksinmeleri ya merkeze gidip almak zorundasınız ya da akıl dışı fiyatlarla satış yapan birkaç yere mahkum kalırsınız.
Bugün İHSANİYE o güzel görünümüne karşın bir çarşıdan yoksunsa, yığınla AVM, FSM ve AGORA gibi yerler çok pahalı ve şık dükkanlara karşın iş yapmıyorsa altında insana değil, sadece paraya yönelik bir hizmet anlayışının dayatılması vardır. Zamanı az, parası çok sanayici ve iş adamlarına göre hazırlanmış o düzenek, hala hesap kitapla yaşayan yoğun halk nüfusuna seslenmiyor... İş adamı da gelmiyor. Onun bile bir bardak çaya bir kadeh viski parası vermeyi göze alacağına çok ihtimal verilmez herhalde. Verse işadamı olmazdı.
İHSANİYE PARKI bu anlamda olması gereken, bu insanların layık olduğu değil, rastlantısal bulunan ve anlamlandırılan bir güzellikti. Şimdi belediye de bir alternatif üretmeden bunu ellerinden alınca insanlar tepkili ve şaşkınlar.
Semt sakinlerinin en çok şaşırdığı da gezi olaylarında taksimdeki ağaçlar için yapılan eylemleri destekleyen başkan bunu nasıl yaptı?
Rivayettir ama BOZBEY bu durumu iyi açıklayamaz ya da yerine daha güzel bir park oluşturmazsa CHP, tek kalesi Nilüfer'de de tarih olabilir... Görünen AKPli Büyükşehir Belediyesi sıra halk için mekanlara ondan daha çok özen gösteriyor, hele CHP'nin güçlü olduğu bölgelerde... Bunun son örneği de KENT ormanında yaşandı... Nilüfer'in sahiplik edemediği ormanı şimdi halkın nefes aldığı bir mekana çevirdi. ODUNLUK semtinde salt BURSA'nın değil, ülkenin en güzel parklarından birini yapıp o bataklığı cennete çevirdiği gibi...
Demokrasi garip bir rejimdir ve sayısal üstünlüklere dayanır, parasal ya da başka şeylere değil...
O üstünlüğün adı da OYdur... Geri dönüşü olmayan oy. Demokrasiyi eşsiz bir nimet yaptırdığı gibi, ikna gücü gelişkin azınlığı, çoğunluk iktidarı da yapan OY.
Bir avuç insan ses alamayan, giderek tavsayan direnişlerini umutla sürdürdü. Parkı geri alamadılar, ama orayı işlevsiz yolu da kapayan bir moloz yığını olarak bıraktırdılar.
Belki de MS Derneği olmasaydı bu süreç bu denli de uzamayacak, parkın müdavimleri oluşmayacak, ses bile olmadan oradaki planlanan neyse gerçekleşecek, o zaman da belediyeyi suçlamak ya da alkışlamak kolaylaşacaktı. Bunca asıllı asılsız söylenti de çıkmayacaktı. Ama önceki planlamayı yapanın aynı belediye olduğunu, bu denli kör olabilme olasılığı olmadığını düşününce garip bir yanı var kesin...
Görünen tek sorun, öyle algılarsanız, insanlara savunma hakkı veren DEMOKRASİ…
Bazen hakkaniyetli çözüm, bazen de doğruya ayak bağı olabilen DEMOKRASİ.
Asılan afiş ve sloganlara belediye de yeni düzenekte halkın yararına neyin değiştiğini açıkla(yama)yan afişlerle karşılık verdi.
Belediyenin iddia ettiği PARKIN yolu kestiği, trafiği kilitlediği tezi doğru... Bugüne değin orada ciddi sorunlar olmayışı bir mucizeden daha çok, çoğu zaman iki yana park etmiş araçlardan kimsenin hızlanma şansı bulamayışından... Ayrıca yaşamı tehdit eden bir yanı olmasa da hayat, Nilüfer'in o noktasında bazı günler zulüm…
Belediyenin de en ciddi kusuru öngörüsüz bir planlama.
PARK baştan beri varken, yani o ağaçlar birkaç yılda o hale gelmemişken, o parkı kuşatan başta AGORA yeni BELEDİYE BİNASI, PAZAR yeri daha dün yapıldı, birkaç sene bile değil... Bu planlamayı yapan belediye değil miydi? Belli ki parkın varlığını, üç beş ağacı çok ciddiye alınacak bir engel olarak görmediler. Bir çalılık gibi duran mezbeleliği ortadan kaldırmak niye sorun olsundu? O zamana değin de MSD’ye bir güzellik yapıp sempati de kazanmak vardı.
Ne var ki, MSD’nin orda zor olanı yeşertip insani bir oluşumu gerçekleştireceğini kimse düşünemedi park büyük kentlerin kaderiyle giderek yalnızlaşan çoğu insanda aidiyet oldurmuştu.
Olasılığı zorluyor ama ya da bazı çevrelerin iddia ettiği gibi birileri rant hesabı yapmıştı. Kalsın, AVM dikeriz, nasılsa birkaç ağaç... keser gideriz ne var, diye düşünüldü...
Belki de MS Derneği olmasaydı bu süreç bu denli de uzamayacak, parkın müdavimleri oluşmayacak, ses bile olmadan oradaki hesap neyse gerçekleşecekti. Bilemiyoruz, günahı vebali söyleyenin diyelim... Ama bu planlamayı yapan belediyenin bu denli kör olabilme olasılığı olmadığına göre bilmediğimiz bir yanı var kesin...
Şimdi yukarıdaki resme yakın bakalım.
Resim yıkımdan önce çekilmiştir, ağaçlar arasından dernek binası görünüyor. Anlamak için orada yaşamak gerekmiyor. İşaretli bölge belediye tarafından yıkılan bölümün parka giriş başlangıcıdır. Trafiğin bazı günler tümüyle kilitlendiği nokta da burasıdır.
Ne dersiniz sizce çözüm zor mu? Ya da parkın aklın önünde kazanma şansı nedir?
Ne olursa olsun PARKTA karşılaştığı direnişten çok daha fazlasının semt sakinleri arasında konuşulduğunu görmeli belediye... Onların insan sıcaklığı taşıyan, paradan başka değerleri de önemseyen, aitlik duygusunu geliştiren, sıradan, doğal yerlere duyduğu büyük gereksinmeyi fark edip gereğini yapmalı. Bu öteki gösterişli yerlerden çok daha ucuza mal olacak, çok daha fazla insanı mutlu edecektir.
Daha önce parkın varlığı bir gerekçeydi, ne var ki boşaltılmış, yıkılmış hali ve hala kilitlenen yola bir çözüm üretilmeyişi gelen geçen insanların gözünde belediye adına ciddi bir eksidir.
Şu anda görünen üç yıla yakın süredir o park işlevsiz ve harabe olarak yerinde duruyor. Ve yol da hala pazar günleri adım atılmaz halde…
Elbette gelecek seçimi ve temsil ettiği partiyi de düşünüyorsa belediye acil çözüm üretmeli…
CHP'nin baraj altında kaldığı seçimleri de hatırlamak gerek....ki o zaman ağaç da yoktu gündemde ve biz bu kadar dayak da yememiştik sevdiklerimizden...Yine de bilmek için kahin olmaya gerek yok: Bir sonraki seçimlerde Yalova ve Nilüfer Belediyesinin işi zor olacak, kendini aklamak ve ağaçlara sevimli gözükmek için...
Haklılığını kanıtlayacak, iddia ettiklerini doğrulayacak bir şeyi bir an önce yaparak göstermeli.
Her şeyden önce benzeri bir park yapmalı ya da olanlardan birini aynı biçimde yapılandırmalı.
Eğer bilinmeyen bir güç o parkı ve yolu belediyenin imajını bozmak için öyle kalmaya mahkum etmişse, belediye de eli kolu bağlı bekliyorsa, acilinden halkı bilgilendirmeli. Dedik ya üst akıla karşı da güçtür DEMOKRASİ...
Bugünkü resimde sorumlu belediye görünüyor. Kuşkusuz onun elini kolunu bağlayan demokrasi ve hukuk da... Mahalle baskısı Nilüfer'i de yendi.
Uyan sayın başkan, kestiğin kendi bindiğin daldır...
