USUL ACI’yı Okurken

/

Usul acı, NAZIM MUTLU, yeni umut yayınları, Eylül 2012 Ankara * Adı tescilli şair bile olsa, edebi bir cümleyle kendini özetlemekten aciz çok kişinin, ancak akademik kariyer yapanın belki anlayacağı, terminolojik edebiyat kitaplarından aşırma sözcüklerle eski doktor reçetelerine benzer şiir değerlendirmelerine ne zaman denk gelsem, imreniyorum, gülmezsem eğer. Şiir o, şairlik ve marifet buymuş gibi… Belki de doğrudur bu izlek. Şiir anlatılamayandır, karmaşık, derin ve korkunç… Gezegenleri birbirine çarpıştıran, güneşi durduran, devrimlere kanat olan, aşkın yakan sihrini bir altın damlaya yoğunlaştırıp sunan… Ve şair, Roma’nın yedinci lejyonunu bekleyen Spartaküs’tür, İtalya Birliğini kuracak Garibaldi’dir, Rodrigo’yu son dileğine yerleştiren Deniz Gezmiş midir? Hadi canım! O kadar büyük ideallere disipline edilmiş bir ruh, şair ruhu olabilir mi? Ülkemizin toz duman bir arenada pıtrak gibi açan podyumdaki şov ruhu yazmaktan daha gelişkin şairleri, ustasından çırağına bir geleneğe ait olmayı reddeden, her gün kabuk ve ruh değiştiren anarşist renkleri, arayışları, elbet çeşitliliğiyle ve her biri ayrı kavim dergileriyle doludizgin akan bir ırmak gibi… Ya evreni yaratacak ya dünyayı yutacak… Böylesi bir süreçte “zarımı geleceğin şairine atıyorum,” demek, herhalde gaip bilicilikten öte bir iş. Ustaları bile suskun bekledikten sonra… Gerek de var mı? Attila İlhan’ı hiç şiirinin ruhunu açıklarken gördük mü? ŞİİR, yaşamı damıtan imbikten ruhunuza isabet eden damla, bir aroma değil miydi? Ve ŞAİR, her şeyden önce en büyük olanın; insan ruhunun ve yaşamın ince mühendisiydi elbette. “Güz çürüğü Şarabın kızıl akışında Hüzzam kadehi dolar Eski bahçelerin viran güzelliği…” Okurken anımsıyorum, o anlamadığım ama imrendiğim şiir açıklamalarını. Olsaydı o dilim, neler yazardım USUL ACI’ya dair, kim bilir. Oysa ben anlatmak değil, gözlerimi kapatıp, ruhuma yayılan o tadın ömrünü uzatmak istiyorum sadece. Nazım Mutlu’nun ŞİİRİ O, hayata dair. As’lolan hayatsa seveceksiniz. mart 2013 maviADA 2013 BAHAR SAYISI